In oktober 2007 kreeg Evert een gezondheidsonderzoek van zijn werkgever. Tijdens dit onderzoek dachten ze dat hij een hartinfarct had gekregen. Uit nader onderzoek bleek dat hij HCM had, een verdikte hartspier van 3 cm, waarbij de mogelijkheid bestond dat hij elk moment zou komen te overlijden.
Op 28 oktober 2008 werd ik ’s avonds gebeld op mijn werk. Mijn oudste zoon was overstuur, zijn vader was koud en hij werd maar niet wakker. Toen ik thuis kwam, hebben we hem samen proberen te reanimeren tot de ambulance kwam. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Mijn man en onze vader was op 41-jarige leeftijd overleden.
Everts zijn vader is helaas is ook vroeg overleden, hij lag toen thuis opgebaard. Dat gaf ons in die tijd een goed gevoel. Als het ons zou overkomen zouden wij ook thuis zijn. Evert was, tot aan de dag van de uitvaart, thuis. Een fijn en goed gevoel, zijn aanwezigheid was tastbaar. We hebben er niet voor gekozen om een condoleance te doen, aangezien mijn oudste zoon op deze dag jarig was.
Evert was een zeer gewaardeerde medewerker van het Huis van Bewaring in Zwaag. Daar was hij tevens lid en commandant van het Interne Bijstandteam (IBT). Zijn collega’s hadden gevraagd om hem de laatste eer te mogen bewijzen. Ze wilden Evert uit huis wegdragen en ook het uitvaartcentrum indragen. Met medewerking van Martien Weel en medewerkers van het Huis van Bewaring in Zwaag is dat gelukt. Mede om die reden werd het een zeer indrukwekkende uitvaart.
We kijken terug op een heel ontroerende en respectvolle uitvaart. De opkomst was overweldigend, dat heeft ons veel steun en troost gegeven. Natuurlijk denken wij nog elke dag aan Evert. In de huiskamer staat inmiddels een geschilderd portret van Evert naast de urn. Evert is thuis dicht bij zijn gezin, familie en vrienden. We hebben gemeend om een stukje van Evert bij ons te dragen, zowel ik als mijn kinderen. We dragen een beetje as van Evert bij ons in de vorm van een sieraad.
Het gemis blijft iedere dag voelbaar. Je wordt er van de ene op de andere dag mee geconfronteerd dat je er met twee kinderen alleen voor komt te staan . Het overlijden van Evert heeft voor ons een grote impact. Uiteraard is er veel steun van familie en vrienden maar daarbuiten heb ik ook professionele hulp in geroepen van rouwbegeleiding voor mij en de kinderen. Het is nu twee jaar geleden en het blijft een dagelijks gevecht om het gemis en de emoties. Vele vragen en problemen moet je nu alleen oplossen. Het valt op dat het mij moeilijk valt om mijn diepste verdriet en emoties te uiten. Het gezin moet blijven draaien. Ik heb er lang over gedaan en getwijfeld of ik dit stukje zou schrijven. Evert was een hele lieve echtgenoot, een zorgzame supervader , onvoorwaardelijke vriend en een enorme persoonlijkheid.
Ik heb het geschreven opdat we hem niet vergeten.

Miranda