Het is alweer bijna twee jaar geleden dat mijn zusje is overleden. Zij is in ons huis in West-Friesland gestorven, ver van haar eigen huis in Brabant en ver van haar vertrouwde omgeving.
Zij had al een lange tijd klachten en toen zij uiteindelijk steeds magerder werd en ook steeds meer vermoeid, werd na lang aandringen besloten tot een uitgebreider onderzoek. Het bleek te laat: er werd alvleesklierkanker geconstateerd. In praktijk is het dan meestal al te laat om er nog iets tegen te doen. Zij was intussen opgenomen in het ziekenhuis en kreeg voedsel door een sonde. Samen hoorden wij het vreselijke bericht: de medici konden haar niet meer helpen en zij zou waarschijnlijk nog enkele maanden te leven hebben.

Als weduwe stond zij er alleen voor en zij had geen kinderen. Het secuur omgaan met de sonde-apparatuur zou haar zwaar vallen. Mijn man en ik waren het er gauw over eens dat wij mijn zusje bij ons thuis wilden verzorgen. Wij werkten beiden halve dagen en konden om de beurt bij haar zijn. Mijn zusje had eigenlijk geen keuze. In enkele uren moest zij beslissen wat ze voorlopig aan spullen mee wilde nemen. Het was een zwaar afscheid. Ze was gehecht aan de stad waar ze jarenlang gewerkt had, aan haar knusse huis in een buurt met veel schoolkinderen, aan haar boekenkasten. Nu moest ze mee naar een huis in een stille polder…
Onze huisarts heeft haar en ons geweldig opgevangen en bijgestaan.

Toen zij na vier maanden in alle rust was gestorven, hebben wij ons gewend tot Martien Weel om ons verder te helpen met haar afscheid. Alles verliep heel ontspannen. Samen met hem heb ik haar in haar kamer gewassen en opgebaard, zoals dat vroeger heel vanzelfsprekend was. Daarna hebben we alles rustig besproken. De tekst voor de kaart en de krant werd al gauw opgesteld. Mijn zusje had nog aangegeven wat zij wilde: een crematie in Breda en verstrooiing van haar as in de bossen in de omgeving. Voor Martien ook geen gewone gang van zaken
Het afscheid zelf wilden we zo persoonlijk mogelijk houden: mijn man zou de plechtigheid zelf beginnen en de andere sprekers aankondigen. Het zoeken naar de juiste muziek was even moeilijk, maar met hulp van een vriend hebben we de wensen van mijn zusje ook werkelijk kunnen laten horen.
Omdat we bang waren dat ons gezin toch heel emotioneel zou zijn, hadden we besloten om niet zelf te rijden, maar ons te laten vervoeren. Dat was een goed besluit: alles was perfect geregeld en we voelden ons, eenmaal thuisgekomen, moe maar heel tevreden over het verloop van die dag.

Met dit schrijven hoop ik mensen over te halen die misschien nog aarzelen om een naast familielid of goede vriend zelf te verzorgen. Met hulp van een huisarts en de thuiszorg, die altijd bereikbaar zijn, blijkt heel veel mogelijk. Ons heeft het in ieder geval nooit gespeten dat we die droeve taak op ons hebben genomen.

L.S.