“Mijn vader is op 6 juli 2005 plotseling overleden. Er zijn al
weer bijna drie jaar verstreken, maar ik kan het me nog
herinneren als de dag van gisteren.

Het was een normale zonnige dag, ik verliet ’s ochtends
nietsvermoedend het huis om naar mijn werk te gaan en zei
mijn vader nog gedag, niet wetende dat dat de laatste keer
zou zijn. Het klonk zo onwerkelijk toen mijn zus vertelde
dat papa er niet meer was. Het kon niet waar zijn. Hij kon
toch niet van de ene op de andere dag er niet meer zijn,
overleden. Ik had hem ’s ochtends nog gezien. Dan komt
het besef dat hij er echt niet meer is, je wereld stort in en je
voelt een enorme leegte van binnen. Iemand die me heel
erg dierbaar was en nog is en die ik nog heel hard nodig
had, zou ik nooit meer zien. Hij had nog zoveel mee moeten
maken, b.v. de geboorte van zijn eerste kleinkind vorig jaar juli.
Wat zou hij trots geweest zijn en wat zou hij een fijne
opa geweest zijn.

De eerste dag dat ik het slechte nieuws hoorde ging als
een waas voorbij. Ik leefde in een roes. De dagen erna waren
heel hectisch. Iedereen inlichten dat papa er niet meer
was. Advertentie opstellen, rouwkaart uitzoeken, bloemen
bestellen etc. Ik was versuft, een hoopje ellende, kon niet
geloven dat we nu al een begrafenis aan het regelen waren.
Papa werd thuis opgebaard, dat wilden we zo zodat hij
tot het allerlaatst bij ons kon zijn en wij voor hem konden
zorgen.

Nu naderhand beseffen we dat dat ons heel erg goed heeft
gedaan. De dagen tot en met de begrafenis waren zwaar,
er komt zoveel op je af, rottigheid, verdriet, leegte, steun,
vragen en vele gesprekken. Onze uitvaartverzorger heeft
ons op een rustige en bekwame wijze geholpen om keuzes
te maken, kwam met voorstellen waar wij nog niet bij nagedacht
hadden. Mijn zus en ik reden mee in de begrafeniswagen,
met zijn tweeën op de voorstoel, papa zou er om
gelachen hebben. Met zijn zessen hebben we papa naar
het graf gedragen. Mijn zus en ik in het midden tussen vier
mannen in.

Op dat moment kon ik er niets meer aan doen dat papa
overleden was, het laatste wat we konden doen was hem
een mooie begrafenis geven en daar kijken we nog met fijne
gevoelens op terug. De bloemen, kaarten, kaarsen, rozenblaadjes,
muziek, mooie woorden van familie en collega’s.
Later hebben wij ons overleden broertje die in Friesland
lag begraven, zelf opgehaald en bij papa neer gelegd
zodat papa en Joost weer samen waren.

We zijn heel blij dat we dit hebben kunnen doen, Martien
had dit perfect voor ons geregeld, bedankt!! We missen papa
nog steeds heel erg maar kijken terug op een perfect afscheid
van hem.”

Janneke