Het was 30 november 2005 en onze zoon Jan ging die dag voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Mijn man Nico was vroeg vertrokken naar zijn werk. Voordat we de auto in stapten wees onze bijna 3-jarige zoon naar de lucht, ‘Kijk mama.’ Ik zei tegen Jan: “Een dubbele regenboog, maar we moeten opschieten.”

Ik ging naar mijn ouders om koffie te drinken, tot een vriendin van mij belde met de mededeling dat er politie voor mijn deur stond. Na wat telefoontjes werd mij verteld dat mijn man Nico was verongelukt met de auto. In een seconde stort je hele wereld in elkaar. Je verwacht alles, maar niet dat je man verongelukt. Nadat ik de politie had gesproken, heb ik gelijk het telefoonboek gepakt en Martien Weel gebeld. Ik vertelde Martien dat ik hem en een auto nodig had om mijn man in Lelystad op te halen en naar huis te brengen. Ik wilde Nico naar huis brengen, naar onze eigen omgeving. Mijn zwager Carlo en ik zijn naar Lelystad gereden.

Dan ga je samen rijden terwijl je blijft hopen dat er een fout is gemaakt en dat het niet Nico is. Helaas, toen we aankwamen in Lelystad werd het ons echt duidelijk dat het geen fout was, maar werkelijkheid. We moesten Nico identificeren en daarna arriveerde Martien met een auto. Hij regelde de formaliteiten en stelde voor dat ik met de chauffeur en Nico naar Hoorn zou gaan. Martien ging met Carlo naar Hoorn. Eenmaal thuis heb ik, samen met mijn schoonzusje Yolanda, Nico gewassen en aangekleed. Een collega van Martien heeft ons daarbij geholpen. Ik ben deze man zo dankbaar voor de manier waarop hij Nico weer terugbracht in de staat zoals hij echt was. Wij (en vooral onze zoon) hebben, doordat Nico thuis was, allemaal op onze eigen manier afscheid van hem kunnen nemen. De volgende ochtend hebben we samen met de naaste familie de begrafenis geregeld. De condoleance hebben wij thuis gehouden, dat was behelpen, maar ik ben heel blij dat we dat zo hebben gedaan. Alles in onze eigen omgeving.

Op 5 december 2005 hebben we Nico begraven, het was tenslotte Sint NICO-laasdag. We hebben gekozen voor begraven, zodat we altijd een plekje hebben om naar toe te gaan.
Voor de dag zelf hadden we gekozen voor de uitvaartbus. Zo konden we allemaal rondom Nico zitten en hem begeleiden op zijn laatste reis. Nico zijn broers, zwager en zijn beste vriend hebben hem naar zijn graf gedragen.

In de Oosterkerk hebben we een mooie afscheidsdienst gehouden, waar Martien als eerste het woord nam. Dit maakte veel indruk. Hij stelde de aanwezigen vragen, zodat ze die in hun gedachten konden beantwoorden.
Met mooie woorden van familie, vrienden en zijn lievelingsmuziek hebben we afscheid genomen van Nico. De dienst eindigde met het nummer ‘Look for me in the rainbows’ van Vicky Brown. Dit nummer hebben we gekozen omdat er op het moment dat hij stierf een prachtige dubbele regenboog aan de hemel stond. Wij zien dit tot op de dag vandaag als een groet van Nico. De begrafenis verliep verder in stilte, er was immers niets meer te zeggen.

Het is nu bijna twee jaar geleden en ik kijk terug op een zeer respectvol afscheid van mijn man en de vader van onze zoon Jan. We missen hem nog iedere dag. Het waarom dat blijft en daar zullen we nimmer een antwoord op krijgen, maar als we een regenboog aan de hemel zien staan, dan weten we: “Daar is papa Nico die ons groet.”

Kirsten Schipper-Breider