Oktober 2005: vier operaties aan de endeldarm. Na twee maanden kon ze lopen, fietsen, de tuin doen, op vakantie gaan. Maar…tussendoor ook nog even zo vele chemokuren.
Tot eind november 2006: weer hevig buikpijnen. Darmverkleving was de diagnose. Een reddende operatie zou, gezien haar geestelijke en lichamelijke sterkte, tot de mogelijkheden horen. Drie dagen van blijdschap nadat deze technisch geslaagd was, maar al snel greep het tumorlood zich ook vast in het laatste stukje gezonde darmen. ‘Ongeneeslijk ziek’ werd ons medegedeeld.
Jeanne wilde naar huis en daar wachtte ze op waar ze al, naar zij mij achteraf in alle eerlijkheid vertelde, rekening mee had gehouden.
Ze wilde thuis liggen en bespreken wat er gebeuren moest.

Vanuit het ziekbed op de haar bekende manier instructies geven aan mij, zoon Roderick en uitvaartverzorger Martien Weel.
Een witte kist; groenzwarte kleding; zes dragers op de schouder; rouwcirculaire met klaprozen en groene letters; spreuken: carpe diem; er is nog zoveel te doen…; witte bloemen; haar liederen; haar lezingen; avondwake in Zwaag voor alle bekenden; uitvaart in Nibbixwoud; ‘s middags kerkhof in Zwaag; groene steen; margriet; drinkbakje met vogels; gedenkkaartje met actuele foto.

Jeanne is na drie weken dag en nacht hulp en bezoek op 26 januari 2006 op 58 jarige leeftijd overleden
Na de begrafenis 400 dubbelgevouwen gedenkkaartjes met foto verstuurd.
Met hulp van haar broer een foto om laten omzetten tot een prachtig schilderij. Een vriend van ons heeft zelf een ”allegorie op Jeanne” geschilderd.
In januari 2007 nog eens een flink aantal bedankkaartjes gestuurd naar aanleiding van de vele kerst- en nieuwjaarswensen

Haar auto verkocht en daar symbolisch een grafzerk voor laten plaatsen. Kleding en sierraden aan familie en vrienden voor driekwart weggegeven. Haar kamer is nog steeds dezelfde, alsof ze er morgen weer in verder kan.
Muziek, waarvan je de klanken kent, maar nu opeens door de tekst wordt aangegrepen.

Na een half jaar een week naar de abdij in Egmond. Na drie dagen echter bericht dat mijn vader stervende was en vervolgens is overleden.

Elke dag na mijn werk naar het graf om ”verslag” te doen, anders is het huis zo leeg bij thuiskomst.

Veel post moeten verwerken: Instanties condoleren je wel, maar ze lezen slecht en stellen vaak dezelfde vragen nogmaals, omdat het personeel het te druk met zichzelf heeft.

Haar geboortedag in de Bourgogne met pastoraatvriend gevierd. Haar sterfdag thuis en in restaurant met familie en vrienden herdacht.
Optimistisch blijven. Met mijn zoon samen op vakanties naar Spanje, Oostenrijk en ter viering van mijn zestigste verjaardag (Jeanne zou dat ook geworden zijn) met zeven mannen een week varen op een platbodem.
Met (vrijgezelle) zus op vakantie naar plaatsen waar ik met Jeanne veel kwam.
Zeer veel vrienden: vele uitnodigingen en bijna overal een eigen slaapkamer.
Ontzaglijk veel steun van familie, vrienden en collega’s en thuis een goede huishoudelijke hulp.

Wat mij veel moeite kost is het feit, dat de momenten, waarop ik Jeanne mis, alleen maar toenemen. Ik dacht dat er situaties van de (denkbeeldige) lijst afgestreept konden worden. Niet dus! De lijst wordt alleen maar langer. Ik wist niet dat verdriet mij zo aangreep…..

Mijn grootste emotionele momenten krijg ik in haar/onze grote zgn. Engelse tuin van 20×10 meter. Jeanne werkte er elke dag in en het resultaat was een plaatje. In het afgelopen jaar heb ik getracht dat over te nemen, maar dat lukte niet want zowel de planten als mijn ogen moest ik water geven.
Welwillende familie en vrienden probeerden mij te helpen, maar het werd meer koffie drinken dan snoeien en schoffelen. Vandaar de knoop doorgehakt en een hoveniersbedrijf opdracht gegeven tijdens de 4 seizoenen de hele tuin in orde te maken. Hiermee heb ik een deel van haar nabestaandenpensioen effectief gemaakt.

Het went niet en volgens mij nooit: Toch probeer ik me te handhaven, toch lach hartelijk om dingen, toch maak ik ‘ons’ huis gezellig en toch blijf ik werken, ondanks dat ik met flexpensioen mocht gaan.

Veel praten en zorgen dat het voor de ander aantrekkelijk blijft om te luisteren naar mijn verhalen: Want ik besef dat echte belangstelling wonderen doet.

Zelfs nu nog steeds gebeld worden door haar kennissen en schoolvriendinnen, die nu pas vol verbazing gehoord hebben van haar overlijden.
Ook dan weer vol ”trots” ons verhaal en het gedenkkaartje waarop o.a. deze passages staan, die onze zoon Roderick geschreven heeft: .

Meer hoef ik niet te zeggen
Want al die mijn moeder kent
Weet dat zij alles gaf,
voor haar kind en voor haar vent

Dus als iemand mij zou vragen
Jouw moeder, wie was dat?
Dan kan ik alleen maar zeggen:
ik wou dat iedereen zo’n moeder had gehad.