Gepubliceerd in NHD op 24 maart 2011

Hadden we maar het eeuwige leven.

Je dierbare verliezen, ik kon het me niet voorstellen totdat ik het nu zelf heb meegemaakt. Steeds die weg naar het ziekenhuis in Amsterdam en steeds zag ik hem slechter worden. En dan komt er een moment dat je er niet meer in kan geloven. Nooit willen praten over de dood, dat wilde mijn man niet maar dood hoort bij het leven.

Onze dochter woont al 17 jaar met haar gezin in Californië en eens per jaar kwamen wij bij hen rond de verjaardag van hun dochter op bezoek. Oktober 2009 gebeurde dat niet en moesten ze Eva uitleggen dat opa en oma niet kwamen omdat opa heel ziek was.
In november is mijn dochter naar Holland gevlogen en ze was net op tijd: de volgende dag is hij overleden.

Het overlijden, wat moet je, wat moet er gebeuren? Toch met al je verdriet, er moet van alles geregeld worden. Martien Weel is een grote steun geweest bij de vormgeving van het afscheid. Kaarten regelen, kerk, kist, alles doornemen met je kinderen. En ook hun verdriet, het missen van hun vader.

Mijn man lag opgebaard in een speciale kamer bij het crematorium waar we de sleutel van hadden. Zo konden hem nog elke dag bezoeken. De laatste dag hebben we samen de kist gesloten. Op weg naar de Oosterkerk kwam hij nog even bij ons huis langs. De auto heeft een minuut voor ons huis stil gestaan midden op de Koewijzend, heel ontroerend.

’s Avonds hadden we een mooie afscheidsbijeenkomst in de Oosterkerk met zijn geliefde muziek en waar iedereen welkom was. De volgende dag was in dezelfde kerk een uitvaartmis voor familie en vrienden. We hadden een mooie blankhouten kist uitgezocht. Met de bloemen stond het prachtig. Na afloop van de mis hebben we alleen met de kinderen en een paar goede vrienden de kist naar het crematorium begeleid. Daar hebben we beneden bij de oven voor eeuwig afscheid van hem genomen. Onderwijl verzamelden de genodigden zich in Het Huis Verloren waar wij ons later bij voegden en hebben we getoast op zijn leven. Hij zou trots op ons zijn geweest.

Er is ook een website voor mijn man waar iedereen een berichtje of laatste groet kon plaatsen. Dit was vooral voor mijn dochter heel fijn want bij terugkomen in Californië kon ze toch nog elke dag even naar zijn website kijken en al de lieve berichten lezen.
Ondanks ons verdriet was het voor ons een goed gevoel over alles. Ik mis hem nog iedere dag, maar ik moet het nu toch alleen doen. Je moet door met je leven, hij zou niet anders gewild hebben

Rust zacht lieverd