Arie Blokdijk

∗ 19 mei 1947 † 8 juni 2010

Vorig jaar op 8 juni moesten wij Arie laten gaan. Hij ging vol overgave en op het moment dat zijn hart stopte klonk een harde donderslag.
Na een lange periode van 13 jaar met goede en slechte tijden kregen we te horen dat er nu echt geen hoop meer was. Thuisgekomen zei Arie tegen mij: “Je weet waar alles ligt en bel meteen de doodgraver maar”. Na drie keer alles al geregeld te hebben was het nu voor het echie. We hebben alles met Arie doorgesproken zoals hij, de grote regelaar, het wilde hebben.

Een paar mooie en moeilijke weken volgden en op de sterfdag van Arie’s vader was het zover. Vastgehouden door onze zoon, dochter en mij hebben wij hem laten gaan in zijn eigen huiskamer.
Gehuld in zijn eigen deken, door zijn dochter geborduurd, werd hij naar de aula van de Engelbewaarderskerk gebracht. Die avond konden we nog een keer bij hem zijn. Hij lag omringd door de dingen waar hij veel waarde aan hechtte, waaronder een gedichtenbundeltje die hij van mij had gekregen en die niemand anders mocht lezen en met zijn eigen deken op de kist.

In de dagen daarna was er veelvuldig contact over alles wat geregeld moest worden. Karin deed aangifte van het overlijden van haar vader vanuit het idee: indertijd heeft hij als blije trotse vader aangifte gedaan van mijn geboorte. Nu wil ík zijn overlijden melden.

De druk bezochte avondwake en de uitvaartdienst, geleid door pastoor Verweij hebben grote indruk gemaakt. Pastoor Adri Verweij leerden we kennen op onze eerste Lourdesreis waar we in 2003 tot en met 2009 zijn geweest. Arie putte hier veel kracht uit. We raakten bevriend met Adri en Arie vroeg hem om of hij zijn uitvaart wilde leiden. Toen we als gezin Arie naar het altaar brachten, kon Adri het niet laten om te zeggen dat de mensen toch nog een keer te pakken werden genomen door Arie omdat ze geen voetbal konden kijken, zijn laatste grapje.
Arie was een mensenmens en er werden mooie verhalen over hem verteld. Hij had zelf de muziek uitgekozen: Iris op de saxofoon, het Ave Maria en Tim en zijn vader Ton Knol met twee prachtige nummers. Omdat Arie al zo ziek was, kon hij niet naar een concert van Tim. Dus gaven vader en zoon vorig jaar een privéconcert in de tuin.
Bij het verlaten van de kerk, gedragen door onze zoon, zijn broers en zwagers zong iedereen het Lourdeslied.

We brachten Arie in familiekring naar het crematorium, waar nog eenmaal een nummer van Flaco Jimenez werd gespeeld, daarna was het afgelopen.
Met de familie, vrienden en andere genodigden hebben we in de Witte Valk het glas geheven op het leven van Arie. Perenlikeur omdat Arie niet wilde dat de mensen naar huis zouden gaan met een traan maar met een lach.
Arie, we hebben het gedaan zoals jij het wilde en het was goed zo.

Erna