Joke Lieshout
∗ z7 november 1940 † 19 april 2011
Dat is wat ze altijd tegen ons zei.
Na jaren van weinig lucht heeft onze moeder het gevecht verloren.
Voor ons, haar drie dochters, kwam het toch nog onverwacht.
Ze was een paar jaar daarvoor net in haar nieuwe huisje komen wonen. Wat was ze daar trots op samen met hondje, kat en vogeltje. Lang heeft ze daar niet van kunnen genieten, want de kwaliteit van haar longen namen in een ras tempo af.
Ziekenhuis in en ziekenhuis uit, daar bestond het laatste jaar nog uit. Leven op de bank of in bed. De lucht werd haar steeds meer ontnomen.
En dan komt toch die laatste dag. Je zit weer op de Eerste Hulp en denkt ach, straks nemen we haar weer mee naar huis. Maar dat liep nu toch anders, we namen haar niet meer mee naar huis. Ze raakte in coma en kwam daar niet meer uit. Ze was op.
We waren bij haar dat ze haar laatste restje adem uitblies. Nu was er echt niets meer, het werd stil…….
En dan krijg je van alles te regelen. We wisten alleen dat ze begraven wilde worden en voor de rest moesten we het zelf invullen. Over doodgaan werd niet gesproken.
En hoe moet je beginnen? Via een kennis kwamen we bij Martien Weel terecht. We konden ons verhaal kwijt en er was een luisterend oor.
Hij maakte ons wegwijs in de wereld van afscheid nemen, hij vertelde over de familiekamer op de Berkhouterweg. Dat vonden wij een hele prettige oplossing, zo konden wij 24 uur per dag bij onze moeder zijn.
Mama had een voorkeur om op haar rechterzij te liggen, dat was haar lekkerste houding; anders wilde zij niet. Dus hebben we haar ook zo opgebaard in de kist.
We wilde alles doen waar zij zich goed bij voelde, dus ook nu.
Kleding in zwart/wit en alle bloemen in witgeel, beslist niet rood.
We vonden op de begraafplaats een mooie plek, daar waar de zon scheen op een open veld. Onder een boom, want ja, ze hield ook van schaduw.
We kijken met een goed gevoel terug op een verdrietige maar mooie uitvaart. Er werd mooi gesproken en de muziek was gevoelig.
En dan haar laatste ritje naar haar bijzondere plekje. We stonden allemaal om haar heen en waren allemaal bij haar in onze eigen gedachten. Mama je was een lieve moeder die er altijd voor ons was, bedankt……
En, wij houden van u ……….
Wilma, Anja en Lisbeth