Ans Dontje – Mantel

∗ 23 januari 1952 † 22 oktober 2011

Mijn moeder hield van de leuke dingen in het leven. Ondanks dat ze al jaren ziek was, bleef ze optimistisch. Toen ze hoorde dat ze oma zou worden had ze een nieuw doel om voor te knokken. Dat doel heeft ze gehaald en ze heeft, zij het kort, met volle teugen van haar kleinzoon genoten. Helaas was snel daarna de koek echt op en op zaterdag 22 oktober 2012 is ze in het VU ziekenhuis in Amsterdam, in het bijzijn van haar man, kinderen en kleinzoon, rustig overleden.

Mijn moeder zou eigenlijk pas op maandag weer thuis komen. We wisten het echter voor elkaar te krijgen dat ze al op de dag van haar overlijden naar huis mocht. Het was erg prettig dat we haar in de dagen voor de begrafenis zo dicht bij ons hadden. We konden naar haar kijken, haar even aanraken en even kletsen. Het was vertrouwd. En zo was ze aanwezig bij alles wat we bespraken over haar afscheid. Mijn moeder wist dat ze geen honderd zou worden en zo af en toe kwam ze met ideeën voor haar afscheid. Ze wilde graag een bijeenkomst in de Oosterkerk, maar ze wilde niet dat we met z’n allen op een rijtje hoefden te staan om condoleances in ontvangst te nemen. Dus had ze bedacht dat er na afloop een borrel moest zijn zodat we op haar konden proosten. We hielpen zelf mee met de opbouw in de Oosterkerk. De kist stond in het midden van de ruimte en wij zaten er met zijn allen omheen. Zo werd ze omringd door de mensen die haar lief hadden. Er waren veel prachtige bloemen en er was een groot scherm waar foto’s van mijn moeder op werden vertoond. Zoals ze graag wilde, werden na afloop de stoelen opzij gezet en was er tijd voor een praatje met een borrel in de hand.

In de dagen voor de begrafenis moesten er in korte tijd veel beslissingen worden genomen. Zo werd ons gevraagd wat onze gedachten waren over de gang van zaken op de begraafplaats. We zeiden direct dat we de kist niet wilden zien zakken, dat leek ons een vreselijk moeilijk moment. Martien opperde het idee dat we het ook zelf konden doen door de kist samen rustig te laten zakken met touwen. Dat vonden we eigenlijk wel een heel mooi idee. Het was het allerlaatste dat we voor mijn moeder konden doen en zo hebben we haar met elkaar heel rustig neergelegd. Voordat we samen de kist sloten hebben we bloemen uit onze bloemstukken genomen en deze aan haar meegegeven. Na de begrafenis zijn we met alle genodigden naar de brasserie van Schouwburg Het Park gegaan om nog even na te praten en terug te kijken op een mooi en waardig afscheid. We missen Ans, mijn moeder, nog elke dag, maar zijn dankbaar dat we haar in de dagen voor haar afscheid zo dicht bij ons hebben gehad.

Wendy