Dick van Nuland

∗ 22 juni 1924 † 7 mei 2012

Opeens dringt het die avond tot mij door: het is nog een kwestie van uren. De aardige verzorgster van het Avondlicht legt mij uit wat het betekent wat ik hoor. De onomkeerbaarheid hadden wij aanvaard, maar we hadden nog het idee van dagen toen mijn moeder, zus en vrouw naar huis gingen.

Prettig dat die vader van 87 daar toch maar zijn computer in zijn verzorgingsflat heeft staan. Ik ga op zoek naar passende muziek voor zijn laatste uren. Hij kan niet meer communiceren, maar muziek dringt vaak door in hele diepe lagen. Willy Schobben was de eerste plaat die hij ooit kocht. De laatste jaren was hij fan geworden van Leonard Cohen: ook mijn favoriet. Zijn hand

vasthouden, een rozenkrans zoals zijn moeder dat zou hebben gedaan en de gedachten van een zoon die afscheid neemt van zijn vader. Een zorgzame vader die nog tot op het laatst geïnteresseerd was in de wereld, en naar wat wij, als kinderen, daarin aan het doen zijn.

Zo mag ik bij zijn laatste adem zijn. ’s Nachts om 3 uur, wat doe je dan? De verzorging bellen en die roepen de dokter. Er is nog niets voor een uitvaart geregeld. De computer, de telefoon, de televisie, de administratie, alles was op orde, maar de dood daar ga je niet op vooruit lopen. Op internet ben ik gaan zoeken naar een uitvaartverzorger woonachtig in Hoorn. Geen idee of je zo iemand ’s nachts kan bellen: Het was goed; een afspraak voor ’s ochtends half negen. Zo zijn mijn zus en mijn vrouw er ook bij. Zij willen graag samen Pa afleggen. Dat mag: voor beiden een heel dankbare ervaring. Hij ligt daar dan mooi in zijn Avondlicht kamer, die in korte tijd zo helemaal zijn plek was geworden.

Die dag hebben wij gewacht tot mijn oudste zus ’s middags terug was van haar onderbroken vakantie in Peru. De volgende ochtend dan toch gaan praten over de foto en de tekst op een kaart, waar te begraven, cremeren, op te baren? Alle drie de kinderen in ieders eigen staat van emotionaliteit en dan snel moeten beslissen. Het is een moment, waarbij het enorm helpt dat er een rustgevende externe partij is die aanvoelt wat wij doormaken en alternatieven kan aanbieden.

Wat is de ons zo vertrouwde HH kerk in de Poststraat een rustgevende plek voor een opbaring geworden! Wij hebben een kleine familie, en wonen ver weg. Dan geven de mensen die langskomen, uit een soms ver verleden, een fijne herinneringen aan je vader.
De afscheidsceremonie in het crematorium aan de Berkhouterweg is ronduit mooi. Het is aan het eind van de dag en we mogen uitlopen. Alles mag eigenlijk deze week. Het is iets wat bij mijn vader past: als hij het had kunnen regelen, was het ook zo gegaan!

Jan van Nuland