Gerard Dudink

∗ 24 juli 1959 † 16 juli 2013

Vorig jaar juli hebben wij afscheid moeten nemen van mijn broer, Gerard Dudink.

In 2011 werd er bij hem slokdarmkanker geconstateerd, na een operatie en chemotherapie zag de toekomst er onzeker uit, maar er was nog een toekomst. Tot er in mei 2013 uitzaaiingen in zijn hoofd ontdekt werden en verdere behandeling niet mogelijk blijkt, na een korte maar heftige strijd slaapt hij op 16 juli 2013 rustig in, hij mocht slechts 53 jaar worden.

En dan is het stil…..om je heen, maar niet in je hoofd, er komt een vloedgolf van emoties en regeldingen op je af en er is weinig tijd en ruimte om het echt te laten doordringen, nooit meer ….die bulderende lach.
Gerard wilde graag thuis opgebaard worden, “gewoon lekker in mijn eigen bed” en het afscheid moest ook thuis zijn met een bakkie koffie en een borrel. Hij lag dan ook in zijn eigen bed en omringd door bloemen van zijn dierbaren, er werd door veel mensen in een ongedwongen, bijna gezellige, omgeving afscheid van hem genomen, wat zou hij dat mooi hebben gevonden.

Vanwege zijn katholieke achtergrond, maar ook een beetje voor zijn moeder, wilde hij wel iets van een avondwake, maar wel met een gesloten kist, “ik ga daar niet te koop liggen” . En dus was er een avondwake waarin wij hem de kerk in begeleiden onder de tonen van zijn zelf uitgezochte muziek, verder waren er mooie woorden van de dames die de wake verzorgden, een gedicht van lievelingsneef en een in memoriam van ondergetekende.

De dag daarna was de crematie, ook hierin speelde muziek en persoonlijke woorden een hoofdrol, maar het was natuurlijk ook een moment van loslaten en echt afscheid nemen, hem daar achter laten en wij die doorgaan met ons leven. Na afloop van de crematie was er een samenzijn in het café waar hij, al staande aan het biljart, de nodige uurtjes heeft doorgebracht, dit gaf een extra warme sfeer, het leven werd er ook gevierd, zoals hij dat gewild zou hebben.
Na een paar maanden hebben we de urn bijgezet op het kerkhof op een plekje dat hij zelf had uitgezocht, in de zon, met op zijn steen een Saab logo en een foto van Lola, zijn trouwe hond.

Het gemis komt nu en zal er altijd zijn, maar langzaam aan komt er iets bij, het met een glimlach terugdenken, aan zijn positiviteit en realiteitszin, niet voor niets stond er boven de rouwadvertentie “ik kan er verder ook niks mee”. En dat is uiteindelijk ook zo, je kan er verder niks mee, het kost alleen soms wat moeite om dit in de hectiek van alle dag weer in te zien.

Nu ruim een jaar later denk ik nog regelmatig terug aan zijn uitvaart en ben ik dankbaar dat ik dit heb mogen regelen, zoals hij dat wilde. Eens temeer besef ik dat afscheid nemen ook het begin is van een mooie herinnering.

Kees Dudink