Paul Kraaijevanger

∗ 3 november 1970 † 21 maart 2010

Vandaag, vijf jaar geleden, is onze oudste zoon Paul overleden aan een hersentumor. Hij was slechts 39 jaar.

In januari 2004 is Paul voor het eerst getroffen door zijn ziekte. Hij kreeg een hevige epileptische aanval, waardoor hij in het ziekenhuis belandde, waar men een hersentumor constateerde. Hij is daaraan in Den Haag geopereerd en alles leek goed. De tumor was echter niet geheel weg. Optimistisch als Paul was, hebben hij en z’n Albanese vrouw Teuta toch besloten om naar Albanië te gaan. Paul zou daar in dienst treden als medewerker van een internationale ontwikkelingsorganisatie. Hij was afgestudeerd aan de Hogeschool Larenstein te Velp, richting tropische landbouw en hydrocultuur. Hij was daar al een half jaar geweest in verband met zijn afstudeerproject. Toen heeft hij ook zijn vrouw Teuta leren kennen en de taal geleerd.

Paul woonde daar met Teuta en hun dochtertje Laura bij Mamma Bilani en ze vormden daar een gelukkig gezin. Schoonmoeder Merjème was erg gesteld op Paul, beschouwde hem als haar eigen zoon.

Tot in 2006 de ziekte weer toesloeg. Hij is toen in het Erasmusziekenhuis behandeld. Operatie, chemo, bestraling. Echter de tumor had zich inmiddels ontwikkeld tot een gevaarlijk glio-blastoom.

Paul bleef ongeneeslijk optimistisch, vastbesloten zo lang mogelijk bij ons te blijven. Er volgden een paar goede jaren in Albanië. In maart 2009 was het helaas weer mis. Weer terug naar Nederland. Er volgde nog een operatie, maar uiteindelijk werd het een hopeloos gevecht, dat hij op 21 maart 2010 definitief verloor.

Paul was een begaafd saxofonist. Hij had in z’n korte leven een grote schare vrienden om zich heen verzameld. Hij was enorm trouw in z’n vriendschappen. Tijdens zijn ziekte waren de vrienden en vriendinnen altijd in de buurt en zij hebben ons tot het einde toe bijgestaan. Ook Merjème is uit Albanie naar Paul toegekomen om de laatste maanden bij hem te zijn, ook al kon ook zij alleen maar liefde geven.

De uitvaart van Paul is heel bijzonder geworden. Samen met de vrienden is het een mooi afscheid geworden. In De Paus in Lutjebroek was alles zeer respectvol georganiseerd. Bijna alle bands en ensembles waar Paul in gespeeld had, waren vertegenwoordigd. Er was mooie muziek en zang. Er werden mooie herinneringen opgehaald en er werden beelden uit zijn leven getoond.

Daarna hebben we Paul naar het kerkhof van de Johannes de Doper in Grootebroek gebracht.
Het laatste stuk werd de kist, voorafgegaan door muzikanten naar het graf gedragen. Ook daar is nog een serenade gespeeld.

En nu zijn we vijf jaar verder. Teuta en Laura zijn gelukkig in Nederland gebleven.
Onze lieve schoondochter en kleindochter wonen in Hoorn en we hebben een hechte band.

Laura treedt in de voetsporen van Paul op het Werenfriduscollege. “Dezelfde school als pappa”. Ook met haar muzikale aspiraties zit het wel goed.

Een nieuwe lente breekt aan…..

Petra Kraaijvanger