Annie van Gelderen – Boon

∗ 20 november 1926 † 7 december 2013

koos mama haar weg naar papa en alle anderen die haar in liefde opwachten. Mama is 87 jaar en ze was de laatste maanden minder gezond. Hierdoor had zij dagelijks zorg nodig.  Twee jaar eerder was papa overleden en niet lang daarna is zij verhuisd om dicht bij 2 van haar dochters te gaan wonen. Ze was er gelukkig, op haar eigen bescheiden manier.

Net als elke avond ging ik naar mama om haar voor te bereiden op de nacht. De laatste dagen voelde ze zich niet goed en daarom lag zij al in bed. Op het moment dat ik haar naar het toilet wilde brengen verkrampte zij en viel zij terug in bed. Ik keek naar haar en zag haar wegglijden, zonder angst of pijn. Na een paar minuten, mama was intens bleek en ademde moeizaam, heb ik besloten om toch 112 te bellen want mogelijk was het ‘slechts’ een TIA. Op het moment dat de arts binnenkwam raakte ik in paniek want hij begon direct te handelen. Dit stond lijnrecht op wat ik mama had beloofd: geen lijdensweg zoals we bij papa hadden ervaren. De ambulance kwam en weer benadrukte ik dat reanimatie niet de bedoeling was. Zij hebben begripvol geluisterd en hiernaar gehandeld. Bij de spoedeisende hulp in Hoorn vroeg de arts mij of ik daadwerkelijk de reanimatie wilde stoppen. Op mijn ja, heeft zij mama laten gaan en mocht zij waardig sterven.

Vanaf dat moment komt er een lawine aan regelzaken op je af. Ik bel uitvaartondernemer Martien Weel die direct alle regeltaken van ons overneemt.
De volgende dag zorgen de dochters voor het aankleden van mama en we brengen haar terug naar haar vertrouwde appartement. Het voelt voor iedereen goed om vanuit hier de zaken te bespreken, net alsof zij met een goedkeurende blik naar ons kijkt en trots is op hoe wij dit doen.

De begrafenis wordt precies naar onze wensen geregeld, alles gaat zoals het moet. De uitvaartdienst wordt vanuit de vertrouwde kerk van Assendelft verzorgd.
Voordat de kist sluit legt haar kleinzoon een briefje in de kist met daarop de naam van haar eerste, nog ongeboren, achterkleinkind. Een naam die dan nog voor niemand bekend is.
De crematie vindt plaats in de sfeervolle koepel van Westerveld op een prachtige zonnige winterdag, precies het weer waar mama zo van hield. Alles klopt.

De dag na de crematie trouwde haar kleinzoon. Er was een stoel voor mama leeg gelaten, en hierop lag een rouwboeket. En omdat we zo een mooi afscheid hadden gehad, lukte het om hiervan een mooie dag te maken, met mam/oma  in ons hart.

Terugkijkend hebben we nog altijd een goed gevoel hoe alles gegaan is. We zijn ook blij met de rust die mam nu heeft samen met papa, ons jongste zusje en andere geliefden om haar heen. Wij denken nog dagelijks aan haar, met een warm gevoel van liefde en dankbaarheid. Wij missen haar, maar het is geen schrijnend gevoel, het is goed zo.

Tineke van Gelderen