Alie Spek – Blaauwbroek

∗ 25 oktober 1949 † 2 juli 2010

De hele week hebben wij geprobeerd ons voor te bereiden op dat wat komen gaat. Zelf heeft ze dat al eerder gedaan door specifieke wensen voor haar uitvaart op te schrijven. Ze wil in Hoorn begraven worden, terwijl ze de laatste 6 jaar in een dorpje in Drenthe heeft gewoond. Op vrijdag 2 juli, terwijl de buurt buiten de overwinning van Nederland op Brazilië viert, horen wij haar ademhaling steeds onregelmatiger worden. De morfinepomp die 24 uur eerder is aangelegd om de gevolgen van de kanker te verzachten heeft ervoor gezorgd dat zij binnen een paar uur in een diepe coma is weggezakt.

In het bijzijn van haar hele gezin overlijdt zij die avond vlak voor half 8. Nadat de huisarts is geweest ontvangen wij later die avond de uitvaartverzorger. Ons hoofd zit vol met formaliteiten die geregeld moeten worden, maar we gaan eerst met z’n allen aan de koffie en kunnen zo vertellen over onze moeder, haar leven en wie zij is, was?. Raar… er wordt snel in de verleden tijd gepraat terwijl zij gewoon naast ons ligt.

Na een uur kennis maken is het tijd om te beginnen met de laatste verzorging. Of we er over na- gedacht hebben of we dat zelf willen doen. Eigenlijk niet. Het voelt ook ongemakkelijk om dat zelf op ons te nemen. In overleg stellen wij voor dat hij begint met de verzorging, maar dat als we toch besluiten het zelf te willen doen, wij inspringen. Dat gebeurt al vrij snel. Het geeft ons toch een raar gevoel om vreemde mensen haar lichaam te laten verzorgen en aan te kleden. Door de goede begeleiding lukt het ons ook om haar de volgende ochtend zelf in de kist te leggen. Daarna is het tijd om naar Hoorn te reizen om het afscheid verder te regelen.

In een schitterende tuin, overweldigd door alle kleuren en geuren denken we na over haar afscheid.

Dat blijkt moeilijker dan gedacht; voor welke rouwkaart kiezen we, welke tekst zetten we op de rouwkaart en hoe vullen we de afscheidsbijeenkomst verder in? We overwegen zelfs om de afscheidsbijeenkomst in de tuin van de uitvaartverzorger te houden, zij kon zo genieten van een prachtige kleurrijke tuin. Maar gezien de verwachte opkomst zien we hier toch vanaf. We kiezen voor een rouwkaart waar de levensboom op staat, bij ons vertrek blijkt deze boom ook in de tuin te staan. We krijgen een tak mee en zullen deze later bij haar in de kist leggen.

Nadat zondag de rouwkaarten zijn ontvangen en geschreven keren we maandag terug naar Drenthe, Zo hebben we nog wat tijd om de condoleance daar voor te bereiden. Het is mogelijk haar, ondanks de hitte, thuis te laten blijven. Dit wilde zij ook graag. Ondertussen komt de uitvaartverzorger in Drenthe ook elke dag even bij haar kijken en zo nodig verzorgen. Mede hierdoor is het mogelijk om dinsdagavond de condoleance thuis, in Drenthe, te houden. Hoe bijzonder is het te ervaren dat er mensen zijn die vanuit Noord Holland reizen om je, op zulke momenten, bij te staan.

Na een paar dagen haar nog in ons midden te hebben gehad, sluiten wij woensdagochtend zelf de kist en dragen haar naar de auto om voor de laatste keer de Afsluitdijk over te rijden. Een emotionele rit. Voor één nacht moeten we haar achterlaten in het uitvaartcentrum. De volgende ochtend is de laatste keer dat wij samen zullen zijn. Vele mensen met ons luisteren naar de muziek die zij zelf nog heeft uitgekozen. Na een mooie, maar ook zeker een emotionele afscheidsbijeenkomst, dragen wij haar zelf naar haar laatste rustplaats, alwaar wij haar toevertrouwen aan moeder aarde.

Een plek waar we nog steeds veel komen, we missen haar onbeschrijfelijk veel.

Het leven is als sneeuw,
Je kunt het niet bewaren,
Troost is dat jij er was,
Uren, maanden, jaren.

Karin Vogel – Spek