Gerrit van der Zwaag

∗ 13 februari 1919 † 9 oktober 2011

Mijn vader is 92 jaar geworden.

De laatste maanden is zijn kaarsje steeds kleiner gaan branden. Van een actieve en  intelligente man veranderde hij in een man die heel veel hulp nodig had bij alles wat hij wilde doen. Dat viel hem zwaar. De laatste weken ging hij snel achteruit. Iedere dag waren wij bij hem om zijn hand vast te houden en zijn hoofd te strelen. Op zondagmorgen is hij uit het leven weggegleden. Het was goed zo.

Dan begint de hectiek van het regelen van de uitvaart. We kwamen op het idee dat wij zelf de aangifte van overlijden van onze vader zouden doen bij de gemeente. Onze moeder van 92, mijn zus en ik gingen naar het stadhuis. Wij hadden er echter geen zin in om daarvoor een nummertje te moeten trekken in de hal van het gemeentehuis en dan aan een loket te moeten staan. Maar dat hoefde ook niet. We werden direct te woord gestaan en apart ontvangen. Onze vader had ooit aangifte gedaan van onze geboorte en wij hebben nu aangifte gedaan van zijn overlijden. De cirkel van het leven was zo weer rond.

Voorafgaand aan de dankdienst hebben wij met elkaar de kist gesloten, met rust en aandacht, schroef voor schroef. Het was een heel bijzonder ritueel.

Wij hebben zijn leven gevierd met het houden van een dankdienst. Met mooie muziek door hem en door ons uitgekozen. Met persoonlijke woorden van de kinderen en de kleinkinderen. Het was indrukwekkend en emotioneel.

Op de schouders van de zoon, schoonzonen en kleinzonen hebben wij mijn vader onder begeleiding van muziek en klokgelui naar de auto gedragen op weg naar het kerkhof. De zon scheen uitbundig op deze mooie herfstdag alsof mijn vader toekeek en zag dat het goed was.

Naast de prachtige dorpskerk van Zwaag hebben wij onze vader naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Ook daar hebben wij een bijzonder ritueel uitgevoerd. Wij, de drie kinderen en hun partners hebben de kist met behulp van touwen neergelaten in zijn graf bedekt met een grote hoeveelheid herfstbladeren. De bladeren knisperden en ontvingen onze vader met liefde.

Na afloop was er een informeel samenzijn met de genodigden in de foyer van de Dorpskerk. We deelden onze herinneringen en haalden de familiebanden weer eens aan.

Deze droevige dag is iets moois geworden.  Wij kijken terug op een heel bijzondere dag en hebben onze vader voor eeuwig in ons hart.

A DIEU VADERTJE

Henny