Kasper Uleman

∗ 16 december 1970 † 9 februari 2010

08-02-2010: een telefoongesprek met jou. Dat het ons laatste zou zijn, dat wisten wij niet.

09-02-2010: op die dag heb jij je keuze gemaakt en voor jezelf gekozen.

11-02-2010: telefoon, naar Alkmaar, wachten, kou, huilen, lachen, denken, regelen en bellen.

Jij wordt naar Hoorn gebracht en daar zien we jou voor het eerst terug. Daar lig jij en voelen wij pijn, verdriet, leegte en de enorme stilte. Kasper in een gestreken overhemd, met de benen wat gebogen omdat je door je lengte niet in de kist past. Indien jij dit zou zien, zou jij vast weer met jouw humor er een grap van gemaakt hebben. We kijken naar jouw gezicht en zien de rust en dit is de rust waar jijzelf voor gekozen hebt. Bij het weggaan een kus op je hoofd, kou en de afspraak morgen komen we weer terug. Op de kaart een gitaar, want Kasper was één met zijn gitaar. In muziek kon Kasper zijn emotie kwijt. Wanneer hij speelde, ontroerde hij vele harten van mensen. Elke dag even op bezoek, soms samen maar veelal met mensen die even tegen je wilde praten. Alleen, Kasper jij bleef zo stil, geen humor, geen schaterlach.

Het was jouw keuze om begraven te worden. Dus hebben wij je naar het dorp Scharwoude gehaald waar jij bent geboren en opgegroeid. Hier lagen je eerste stapjes, woordjes en zoveel herinneringen. En jou weer dichtbij te hebben geeft ons een warm liefdevol gevoel, je bent weer thuis. Samen met elkaar zetten wij tot de dag van het afscheid elke dag een klein stapje.

Door dit samen te doen, delen we herinneringen, we lachen en we huilen.

Jouw keuze, jouw rust gaf ons de kracht om jou een mooi en warm afscheid te geven en jou te laten weten hoeveel wij van je houden.

16-02-2010 werd jouw dag, een keer “jij” Kasper, jij die altijd bezig was met het geluk van anderen en zoveel gaf en zo weinig nam. Deze keer draaide alles om jou, alle warmte, liefde, tranen, een glimlach voor jou. In de aula hebben we jou neergezet, met alle bloemen, je gitaar, je gouden plaat van je idool Eric Clapton. Dit was jij, ja jij Kasper. De muziek, mensen die jou niet kennen, leren jou nu kennen en ervaren wat een warm mens jij was. De kaarsen gaan aan, ze geven warmte en licht. De woorden gesproken, speciaal geschreven voor jou, de liefde van mensen voor jou Kasper worden omgezet in tekst. Dit raakt ons diep maar geeft ons zoveel steun en kracht. Hartverwarmend, ontroerend alle kaarten, telefoontjes, sms’jes, een hand, een omhelzing, een gesprek, een luisterend oor, zoveel medeleven van lieve mensen.

Het laatste nummer Eric Clapton met applaus. Een laatste applaus speciaal voor jou Kas.

Heel waardig word jij door familie en vrienden naar de auto gedragen.

In Scharwoude nog een keer een rondje door de straat waar jij bent opgegroeid. Het sneeuwt, was dit jouw teken aan ons om te zeggen: het is goed? Kasper jij die zo veel hield van de witte sneeuwvlokken. Het voelt als of jij met ons meeloopt, je voelt als heel dichtbij. Op de begraafplaats lig je heel dicht bij Hans. Wij laten jou achter bij een vertrouwd iemand en dat voelt goed. Kasper, afscheid nemen bestaat niet, jij leeft voort in herinneringen bij heel veel mensen. En je weet herinneringen pakt niemand je af.

Lieve Kasper, jouw nieuwe begin is geboren. Dankjewel voor 39 prachtige jaren.

Wij blijven altijd van je houden Kasper. En door te blijven praten over jou blijf je leven.

Liefs Ruud en Mieke