Weet u het nog: Adri van Dulmen, 42 jaar schoenmaker op het Ramen in Hoorn. Hij is daar op 1 november 2002 mee gestopt. Hij is toen gaan genieten van zijn eerste kleindochter van vijf maanden. Onze vader kreeg in juli/augustus 2005 te horen dat hij slokdarmkanker had. Met zijn kinderen achter hem is hij er vol tegenaan gegaan om zijn ziekte te bestrijden. Maar op 16 oktober 2007 verloor hij het van een longontsteking, net nadat hij op 4 oktober voor de tweede keer opa was geworden. En met een derde kleinkind op komst in januari. Onze vader is ‘s nachts om half vier in het ziekenhuis overleden en mijn jongste broer was bij hem. Mijn andere broer was op moment van overlijden net zijn vriendin aan het halen. Ik en mijn vriend waren net 10 minuten te laat, hij is heel rustig heengegaan.
Onze vader heeft het afscheid gekregen dat hij echt heeft verdiend. Ik heb mijn vader zelf gewassen en aangekleed. Hij is op woensdagavond thuis gebracht en zijn broers en zussen waren daar ook bij aanwezig. Donderdag is hij naar het crematorium gebracht, omringd door zijn familie. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Zwaluwen voor een laatste groet omdat hij altijd met mijn broertjes mee was naar hun voetbalwedstrijden. Donderdagavond was de condoleance. We hadden niet verwacht dat het zo druk zou zijn. Voor ons betekende dat erg veel, zoveel belangstelling, ondanks dat we alleen een advertentie in de krant hadden gezet in plaats van kaarten.
Vrijdag 19 oktober was de dienst. Ook toen was er veel belangstelling. Martien Weel opende de dienst. Ik las een gedicht voor en werd bijgestaan door mijn broers. Zijn zus las zo een beetje zijn leven door en een andere zus had nog een gedicht. Zijn zwager speelde op zijn klarinet en er werd muziek gedraaid van Jim Reeves. Daar hield hij van. Ook Hans Otjes had nog een verhaal te vertellen. Toen iedereen de zaal uit was, waren alleen zijn broers, zusters, kinderen en kleinkinderen er nog. Zijn broers en zussen hebben de kist dichtgemaakt. Toen is hij onder vogeltjesmuziek naar beneden gezakt. In de koffiekamer zijn mijn broers en ik naar beneden gegaan en hebben het allerlaatste gedaan wat we voor hem konden doen: een laatste groet en de knop ingedrukt die de oven in werking stelde. Onze vader staat op het open veld met een heel eigen plekje voor zijn urn.
Het verdriet is er nog, vooral als je dingen niet met hem kan delen zoals zijn geboorte van zijn derde kleindochter Lisa. Soms als je aan hem denkt, kan je erg verdrietig worden. Vooral zijn oudste kleindochter heeft het er nog erg moeilijk mee. Zijn overlijden heeft je bewuster gemaakt dat het leven zo ineens voorbij kan zijn. Daarom: geniet van alle momenten die je met je dierbare meemaakt. Het leven kan zomaar ineens voorbij zijn.
Wendy en Ramon
Sarissa en Demi