Mijn broer Henk overleed op 13 juni 2006, na een ziekbed van een klein jaar.
Hij is gestorven aan de gevolgen van prostaatkanker. Een voor hem sluipende moordenaar.
Hij had nooit iets gemerkt, pas op het moment dat de kanker oprukte en hij ontzettende pijn
in zijn onderrug kreeg. Hij was op bezoek voor een kopje koffie toen ik zag hoe moeilijk hij overeind kwam en ik adviseerde hem naar de dokter te gaan.
Al een week later was duidelijk hoe ernstig ziek hij was. Ik zat samen met mijn man in de
auto op weg naar een theatervoorstelling in Rotterdam, toen hij belde.
Mijn eerste reactie was vooral ongeloof en je hoort jezelf reageren met clichés.
Het was niet te vatten. Ik kon op dat moment niets doen en we zijn doorgereden naar de voorstelling, die ik overigens nooit zal vergeten. De voorstelling had met de dood te maken,
heel bizar. Hij ging over de moord op Maja Bradic, een Joegoslavische meisje dat in de brand gestoken was.

Vanaf het eerste moment bepaalde Henk dat ik mee moest naar de gesprekken met de
artsen. Mijn man was er ook altijd bij en vaak zijn zoon. Vanaf het begin tot aan het eind
heeft Henk geknokt als een leeuw. Hij was positief, “ging er voor” zei hij iedere keer
Hij heeft de strijd niet mogen winnen.
De laatste 5 weken heeft hij alleen maar in bed doorgebracht in Hospice Dignitas.
We hebben geprobeerd het ontzettend gezellig voor hem te maken. Vertrouwde spulletjes
op zijn kamer, picknicken in de tuin met familie. Hij genoot ervan.

Henk is overleden, in het bijzijn van mijn zusje, mijn man en mijzelf. Ondanks het verdriet
was er ook opluchting bij ons allemaal. Henk heeft echt ontzettend veel pijn gehad en de machteloosheid die ik daardoor voelde was groot.
De uitvaart was in één woord prachtig en ik heb daar nog steeds goede herinneringen aan. Omdat Henk een ontzettend groot sociaal netwerk had en bovendien zeer geliefd was,
gingen we ervan uit, dat er zo veel mensen zouden komen dat de ruimte bij de Algemene begraafplaats Hoorn te klein zou zijn.

Martien Weel kwam op het idee om de uitvaartdienst in de Noorderkerk in Hoorn te laten plaatsvinden en daarna lopend naar de begraafplaats te gaan. Er waren heel veel sprekers, de herinneringen die werden opgehaald waren vooral grappig. Frits Lambrechts heeft op de melodie van ‘Er is een Amsterdammer doodgegaan’ een lied op hem gemaakt en gezongen.
Er werd natuurlijk gehuild, maar ook veel gelachen.
De wandeling was indrukwekkend. Een gigantische stoet van een paar honderd man, die
achter de auto met Henk erin aanliepen om hem in de stralende zon naar zijn laatste
rustplaats te begeleiden. Wij liepen helemaal vooraan en op een gegeven moment keek mijn nichtje van 10 jaar om en zag die gigantische stoet mensen en zei: “Ik dacht dat alleen Britney Spears zo’n begrafenis kreeg.”

Na afloop hebben we geheel in het teken van Henk een biertje gedronken en broodjes
gegeten. Alles was even goed verzorgd. Wat wij – als familie- als heel prettig hebben ervaren was de aanwezigheid van Martien Weel. Als je hem nodig had was hij er en verder stelde hij zich bescheiden op.

Henk was natuurlijk ‘gewoon’ mijn broer, maar het laatste jaar is onze relatie geïntensiveerd. Gesprekken over zijn verzorging, gesprekken met de artsen, over het wel of niet naar de Hospice gaan, ik ben iedere dag met hem bezig geweest.
Ik mis Henk steeds meer. Afgelopen 27 maart, op zijn verjaardag heb ik een hele moeilijke
dag gehad. Zijn zoon en schoondochter krijgen binnenkort een tweeling. Ik vind het vreselijk
dat hij dat niet meer kan meemaken. Ik zal ze veel over hun opa vertellen.

Nora Mullens