Moederdag 2007 vertelde mijn moeder me dat er een vlekje was geconstateerd op haar long en dat ze de dag erop voor onderzoek naar het WFG moest. Hiermee begonnen de vele bezoeken aan het WFG want helaas bleek de uitslag van het longonderzoek zeer negatief te zijn, een agressieve vorm van longkanker die al was uitgezaaid naar oa de botten.

Haar hele ziektebed heeft iets langer dan een jaar geduurd, waarvan ze de laatste twee maanden heeft doorgebracht in het Hospice Dignitas. In juni 2008 kregen we te horen dat de artsen niets meer voor haar konden betekenen, daarna ging het snel bergafwaarts.

Donderdag 24 juli 2008 werd ik om zeven uur ‘s ochtends gebeld door de verpleegkundige vanuit de Hospice dat het nu erg slecht ging met mijn moeder. We zijn er zo snel mogelijk naar toe gegaan, waardoor we eigenlijk op een hele rustige en fijne manier nog de laatste uurtjes samen hebben doorgebracht. Om klokslag elf uur sliep ze vredig in.

Gedurende haar gehele ziektebed heeft ze nooit geklaagd en is ze zolang ze kon, zelfstandig gebleven en wilde ook echt haar eigen leven in eigen handen houden. Tot het moment dat het echt niet meer ging en ze zich heeft overgegeven aan de fantastische zorg van het Hospice.

Mijn moeder is nooit het gesprek over haar uiteindelijke overlijden uit de weg gegaan, hierdoor wisten wij, de nabestaanden, precies wat haar wensen waren qua uitvaart. Een besloten kerkdienst met haar meest dierbaren en daarna een rouwdienst gevolgd door een crematie. Zelfs het gedicht wat ze op haar rouwkaart wilde, had ze geregeld. Voor mij was het dus alleen een kwestie van regelen en zorgen dat haar wensen werden nageleefd. Uit de reacties na de uitvaart denk ik we hierin goed zijn geslaagd, mede doordat Martien Weel heel goed aanvoelde waar we naar op zoek waren en de organisatie hiervan uitstekend heeft gedaan.

Deze periode in mijn leven is voor mij erg dubbel geweest, zeker omdat ik ten tijde van mijn moeders overlijden 20 weken zwanger was. De ochtend van de uitvaart ben ik nog voor een echo naar het ziekenhuis geweest. Dit is ook hetgeen waar ik het meeste moeite mee heb, je begint aan je eigen gezinnetje, maar mijn eigen basis was opeens verdwenen. Mijn vader was het jaar daarvoor al overleden en als enig kind is er ook niemand anders om eea mee te delen.

Daarnaast was mijn moeder iemand die dol was op kinderen, alleen haar eigen kleinkind heeft ze nooit gezien. Dat steekt, maar ik zal er alles aan doen om te zorgen dat hij weet wie zijn oma was.

Haar as hebben we verstrooid op een mooie plek waarvan ik zeker weet dat dat een van haar favoriete plekjes was, dit geeft mij ook de gelegenheid om er naartoe te gaan.

Het is nu bijna twee jaar geleden dat mijn moeder is overleden, maar het verdriet en gemis lijken alleen maar groter te worden. In het begin ga je maar door, zeker doordat mijn zoontje in december 2008 is geboren. Nu alles met hem goed gaat en je leven een beetje rustiger wordt, lijkt het wel of je nu pas gaat realiseren wat je mist. Dit uit zich bij mij in zeer wisselende stemmingen, de ene dag is een huildag en de andere dag een vrolijke dag. Ik denk dat dit iets is waar je doorheen moet en ik geef mezelf hiervoor ook de ruimte.

Dit alles bij elkaar heeft mijn kijk op wat belangrijk is in het leven zeer zeker veranderd. Tot nu ben ik eigenlijk alleen maar bezig geweest met werken en carrière maken, maar ja, wat levert je dat nu eigenlijk op? Sinds kort ben ik even gestopt met werken om eerst eens tot rust te komen en na te gaan denken hoe ik mijn verdere werkende leven wil indelen maar dat er meer tijd vrij moet komen voor mijn zoontje dat is iets wat voorop staat.