In maart 2007 kregen wij het bericht dat bij Ton een onbehandelbare vorm van kanker was geconstateerd. Hij heeft daarna nog een goed jaar gehad zonder al te grote ongemakken, tot hij in mei 2008 hard achteruit ging. In zijn laatste weken zei hij: “Zullen we maar een uitvaartondernemer bellen om de boel te regelen???”
Een dag later zaten we met onze dochter en met Martien Weel aan tafel. De kist, de kaarten en de muziek heeft Ton zelf uitgezocht. De rest van de ceremonie hadden mijn dochter en ik al in gedachten. Wij hebben gelukkig de tijd gehad deze dingen samen te regelen. Op een prachtige zomerse nacht in juni is mijn man thuis overleden, heel rustig en kalm.

We hebben Martien gebeld, ik heb samen met hem Ton gewassen en aangekleed. Dat Martien erbij was vond ik heel prettig en intiem. ‘s Ochtends kwam hij met de kist naar ons huis. Samen met mijn dochter, schoonzoon en kleinzoon hebben wij hem in de kist gelegd. Ik heb zijn eigen kussen meegegeven en daarna hebben we de kist met elkaar dichtgeschroefd.

De afscheidsceremonie werd door mijn petekind aan elkaar gepraat. Dit ging allemaal heel informeel en ontspannen. Ikzelf sprak over hoeveel mazzel we hebben gehad in ons leven en mijn dochter las de afscheidsbrief voor die opa voor zijn kleinzoon had geschreven. De kleine man speelde wat met zijn treintje rondom de kist. Met vrienden hebben we Ton naar zijn laatste rustplaats gedragen en de kist laten zakken. Wie daar behoefte aan had kon nog wat persoonlijks in het graf gooien en/of helpen met het dichtscheppen van het graf. Daarna hebben we het glas geheven op Ton, met een bitterballetje. Dat was wel zo des Tons.

Omdat hij geen bloemen wilde hebben, hebben onze vrienden bijgedragen aan de steen die nu op het graf staat. Mijn broer heeft een stoel gemaakt met Ton`s naam, die achter het graf staat. Eronder staat een kistje met een boekje erin waar ik wekelijks in schrijf. Het is een heerlijke plek geworden om te komen. Vrienden weten van het boekje en kunnen erin schrijven als ze dat willen.

Het gemis blijft, maar wat mij goed doet is dat ik mijn zegeningen opschrijf. Je kunt twee dingen doen: bij de pakken neer gaan zitten of proberen er wat van te maken. Maar terugkomen doet hij niet. Wij hebben het gevoel dat we de begrafenis echt in de “geest” van Ton hebben gedaan, je kunt het nooit meer over doen.

Sophia Gouwerok.