Mijn moeder had een hersentumor, uitgezaaid van haar longtumor die weggenomen was. Waarschijnlijk is die tumor gesprongen waardoor ze voor ons toch nog plotseling is overleden.

Ik was zelf op vakantie, toen na een week mijn vader belde dat mam in het ziekenhuis lag en we met spoed naar huis moesten komen. Daar aangekomen lag ze al in een coma. Ik heb geen contact meer met haar kunnen maken. ‘s Nachts is ze rond 02.00 uur overleden. Van te voren had ik niet gedacht dat ik dat aankon om mijn moeder te zien sterven, maar ben heel blij dat ik er bij was. Het gaf een mooi gevoel, ze voelde zo vertrouwd.

Mijn moeder had zelf al veel geregeld voor de uitvaart en we konden zo haar wensen uit laten komen. De door haar gewenste kist werd besteld, zo ook de kaart die ze zelf met mijn vader had gemaakt. Dat gaf haar zelf ook een stuk rust, een stuk verwerking ook, denk ik.

Mijn moeder lag opgebaard in een familiekamer van het crematorium. Martien Weel, onze uitvaartverzorger, had ons daar op gewezen en wat was dat fijn! We kregen de sleutel van de kamer en was tot de crematie van ons. We konden naar haar toe wanneer we dat wilden, alleen of met familie of vrienden. Ook voor mijn kinderen was dit fijn, konden ze goed afscheid nemen van hun oma.

De dag van de crematie brak aan. Mijn moeder had zelf de muziek uitgezocht. Ik had haar gevraagd of ik er ook iets mocht uitzoeken en dat mocht. Het werd het liedje van Bluf ‘Een mooie dag.. ‘
Dat liedje gaf me een mooi gevoel. En het was ook zo als ik me had voorgesteld. Ze lag er vredig bij, haar mooie kleren aan, omringd door de mooiste bloemen, tekeningen en foto’s van haar kleinkinderen.

Ik had zelf ook iets geschreven ter afscheid wat ze zelf ook nog heeft kunnen lezen.
Jammer genoeg lukte het mij niet om het zelf voor te dragen, maar een lieve vriendin van mijn moeder heeft het gedaan voor mij. Martien had een aantal vragen waar je in je zelf moest gaan denken over mijn moeder. Dat was confronterend, maar ook mooi. Andere mensen vonden dat ook.

En dan komt de tijd dat ze echt weggaat, dat diepe gat in. Nog even alleen met naaste familie om haar heen kunnen staan, als laatste groet. En dan is ze weg…
Dan ga je naar de koffiekamer en zie je al die mensen die voor ons en mijn lieve moeder zijn gekomen, wat was ze geliefd!
We hebben met naaste familie en vrienden gebruncht in een restaurant, even nog fijn bij elkaar zijn. Praten over de dag en over mijn moeder, er werd gehuild maar ook gelachen.

Mijn moeder had de wens om uitgestrooid te worden bij dezelfde boom als haar schoonmoeder. Die wens hebben wij ingewilligd. Zo raar, daar sta je dan met de as in je handen. Je weet, daar zit dus nu mijn moeder in en gooi je het op de grond!
We hebben daar mooie rode rozen over heen gelegd en heb ik daar een foto van gemaakt. Die foto heb ik staan in mijn huis. Kijkend naar die foto kom ik tot rust. Het geeft zo’n vredig gevoel.

Het verlies, maar ook de ziekte van mijn moeder heeft me wel aan het denken gezet. Wat is er nou echt belangrijk in het leven? Het ‘fijne’ aan haar ziekte vond ik dat we beetje bij beetje afscheid van haar hebben kunnen nemen. Ze veranderde door haar ziekte en daardoor verloren we haar niet in één keer maar steeds een beetje.
Ja, het is goed zo….

Linda Appelman