Op 28 augustus 2008 namen wij afscheid van mijn moeder. Eind 2003 hadden wij al afscheid moeten nemen van mijn vader.
Beiden hadden een hoge leeftijd bereikt (90 en 89), waardoor wij er vrede mee konden hebben. Dit ook omdat de kwaliteit van hun leven steeds meer terugliep en zij er beiden moeite mee hadden om dit te accepteren.
Mijn vader was altijd heel stellig in zijn keuze voor crematie. Mijn moeder daarentegen wilde dit absoluut niet. Zij maakte zich er steeds een letterlijke voorstelling van en vond dat een afschrikwekkend beeld. Wij hebben haar wens uiteraard gerespecteerd en zij is dan ook in een eigen graf begraven.
Mijn moeder wilde bij de crematie van mijn vader dat het zoveel mogelijk op een begrafenis zou lijken. Daarom is er toen besloten om de kist na de plechtigheid te laten zakken. Achteraf gezien heeft zij daar toch wel spijt van gehad, want het beeld dat de kist als het ware naar de
crematiekelder ging, bleef toch de overhand houden.
Na het overlijden van mijn vader in het ziekenhuis, werd hij thuis opgebaard. Dat heeft met name mijn moeder als heel prettig ervaren. Zij kon zo vaak als ze wilde even naar het kamertje waar hij lag en bij hem zijn. Ze voerde dan soms aandoenlijke gesprekken met hem.
Na de crematie hebben mijn zus en ik de as van mijn vader op de Hilversumse Heide verstrooid.

Mijn moeder overleed in Lindendael. Twee familieleden hebben geholpen bij het opbaren. Mijn moeder zag er prachtig uit, met haar eigen make-up, mooiste kleren, sieraden en mooi gekamde haren. Mijn vrouw, zus en nichtje hebben vervolgens zelf prachtige bloemboeketten gemaakt en de ruimte in Avondlicht, waar zij stond opgebaard, met bloemen, kaarsen en foto’s heel persoonlijk ingericht.
Over de kaart en rouwadvertentie hadden wij als familie onze eigen ideeën, die uitstekend tot hun recht gekomen zijn.
Tijdens het afscheid van toen mijn vader en nu mijn moeder hebben mijn twee broers, mijn zus en ik hun eigen bijdrage geleverd door met een persoonlijk woord mijn vader en moeder te herdenken. Bij mijn moeder had mijn jongste broer een presentatie van foto’s uit haar leven samengesteld. Deze beelden werden geprojecteerd op een scherm en draaiden continu door tijdens de toespraken en muziek. We hadden dit gedaan omdat wij de aanwezigen, waarvan velen mijn moeder niet echt kenden, toch een beeld van haar mee wilden geven.
De kinderen hebben bij beiden de kist gezamenlijk gesloten en de kleinkinderen hebben hun opa en oma naar hun laatste rustplaats gedragen. Samen hebben we kist aan touwen in het graf neergelaten.
Na de plechtigheden hebben wij voor mijn vader thuis en voor mijn moeder in het schouwburgrestaurant een lunch verzorgd. Vooral de laatste locatie vonden wij door het weidse uitzicht heel geschikt voor zo’n gelegenheid.
Voor mijn moeder gaan we binnenkort met glasmozaïek zelf een grafmonument maken.

Door de ruimte die wij kregen voor onze eigen ideeën hebben wij op een mooie en intense wijze afscheid kunnen nemen van mijn vader en moeder.

Ronald Witteveen