Het was augustus 2005 toen we met onze vader en zijn goede vriendin naar het ziekenhuis gingen voor de uitslag van een longonderzoek. Hij was al een langere periode niet in orde en na een bezoek aan de huisarts werd hij doorverwezen naar het ziekenhuis voor nader onderzoek. Hier kregen wij het verschrikkelijke nieuws dat hij longkanker had in een vorm die niet meer te genezen zou zijn.
Op zo’n moment zak je door de grond en denk je dit kan niet waar zijn. Het ergste nieuws wat je maar kan krijgen. Op dat moment start ook gelijk de molen waarin je terecht komt en wij moeten zeggen dat die molen zeer goed bestuurd werd door de artsen en verplegend personeel.
Ondanks zijn angst voor ziekenhuizen en onderzoeken had hij de moed verzameld om zich te laten behandelen. Dit mede door de goede adviezen van de longarts. Het was duidelijk dat de behandelingen bedoeld waren om de tijd die hij nog had zo draagzaam mogelijk te maken.

Er volgde een periode van chemokuren waarvan hij behoorlijk ziek werd maar ook weer periodes dat hij opknapte. Wat hadden wij een bewondering voor onze vader zoals hij zich groot hield.
De behandelingen en de zorg die hij kreeg van de artsen en behandelend personeel was ongelooflijk. Met zoveel toewijding en zorg zoals zij dat uitvoeren, onze vader was diep onder de indruk ondanks dat hij wist dat het niet meer goed zou komen.
Januari 2006 ging zijn gezondheid weer achteruit waarna er ook geen verbetering meer kwam. Het is verschrikkelijk om dan te zien hoe je vader steeds meer in gezondheid achteruit gaat en hij de ziekte niet kan overwinnen.

9 April 2006 was zijn zoon Benno jarig en onze vader had alle moed verzameld om met zijn zorgzame vriendin er toch heen te gaan hoewel hij eigenlijk niet meer de kracht had.
Nog geen 10 minuten waren zij binnen en onze vader overleed in de armen van Benno. Alsof hij het al had aangevoeld dat zijn moment was gekomen want hij was erg bang om alleen te overlijden.
Ontroostbaar zoals wij waren maar opluchting voor papa omdat een verder lijden hem bespaard is gebleven.

Dan start het moment dat er heel veel geregeld moet worden. Gelukkig had hij op aandringen van zijn goede vriendin alles op papier gezet hoe hij zijn laatste zorg wilde hebben. Voor ons een moeilijke taak om alles zo goed mogelijk te doen want dit is het laatste wat je nog voor je vader kan doen. Uitvaartverzorger Martien Weel was de aangewezen persoon die ons daarbij op een hele fijne en prettige manier heeft geholpen.
Onze vader lag thuis opgebaard wat een fijn gevoel gaf. Zo konden we de laatste dagen nog veel bij hem zijn en konden de mensen afscheid van hem nemen.

De crematie vond plaats in Schagen en het was gelukkig een zonnige dag die is verlopen zoals onze vader het gewenst had. Dixielandmuziek waar hij van hield werd gedraaid. Zijn lievelingsinstrument, de contrabas, stond bij de kist. Mooie afscheidswoorden werden gezegd. Voor ons een emotionele dag maar wel een dag waar we met een tevreden gevoel aan terug kunnen denken.

Dan komt het gemis, de leegte en het verwerkingsproces. Een moeilijke tijd vooral omdat je niet meer even langs kan gaan of kan bellen.
Gelukkig is er een aantal mensen waar we lief en leed mee kunnen delen en mooie herinneringen mee kunnen ophalen. Dat koesteren wij.
Voor ons was hij een zorgzame en lieve vader en hij blijft in onze gedachten altijd bij ons.

Henry en Naomi Beck-Teunissen, Darryl en Neon
Benno Teunissen en Eveline Vlaar