Het overlijden van mijn vader heeft een diepe indruk achtergelaten. Hij was al een aantal jaren niet meer thuis en is overleden in een verzorgingshuis op een afdeling psychogeriatrie. Al meer dan een jaar kwam hij bijna niet meer uit bed en had veel pijn door contracturen van zijn ledematen. Er was bijna geen contact meer met hem te krijgen. Praten deed hij niet meer en hij reageerde bijna nergens meer op. Wel was er heel veel angst en onrust in zijn ogen te zien. Desondanks bleef mijn moeder heel veel bij hem langskomen. Dat vond ik zo bewonderenswaardig. Wij wat minder, vanwege ons eigen drukke leven en de afstand.

Uiteindelijk kreeg mijn vader een zware longontsteking en is na een paar dagen vreselijk lijden, ondanks de grote doseringen pijnmedicatie, overleden. Heel bijzonder was het moment, voordat hij afgleed in een soort coma, dat hij mijn moeder en mij even heel doordringend aankeek. Op dat moment voelden wij echt contact en aangezien dat zo lang geleden was, bezorgde dat mij echt kippenvel. Het was dus eigenlijk een opluchting toen hij overleed. Door het al heel lang durende proces van het steeds verder afglijden in de dementie, hadden we het contact met onze vader, zoals hij was, al heel lang geleden verloren.

Aangezien hij de laatste jaren in een verpleeghuis had gewoond, was het heel fijn om hem toch nog even weer in het ouderlijk huis te hebben, waar hij werd opgebaard. Ik heb de hele verzorging van de begrafenis als heel fijn ervaren. Toch op afstand als dat nodig was, maar ook zeker met heel veel gevoel van betrokkenheid en professionaliteit. De begeleiding was heel rustig en ik heb geen enkel moment van onbehagen gehad. Het voelde heel goed en alles klopte. Ook heel fijn vond ik dat Martien mijn zoon, van toen 7 jaar, erin betrok om bijvoorbeeld de bloemen te dragen of op een andere manier te helpen.

Verder vond ik het een hele bijzondere ervaring om met de dood zo geconfronteerd te worden en had ik zo sterk het gevoel van “Dit is zo’n belangrijk iets. Zo machtig en stil. Eigenlijk is dit zo veel groter dan het leven zelf. Al onze dagelijkse beslommeringen stellen nu even zo weinig voor en dit is waar het echt om draait”. Ik kijk terug op deze gebeurtenis als een hele waardevolle herinnering.

Mijn zus Gerarda heeft het laatste stukje voor haar rekening genomen: “Ik heb de eer gehad om zijn as te verstrooien op Bali, ik weet dat het zijn grootste wens zou zijn . Het was een geliefde plek voor hem na er driemaal geweest te zijn. Op een crematieplek waar toevallig een feest was met mooie aangeklede mensen heb ik zijn as verstrooid in de zee. Zo is zijn as op waardige wijze verstrooid”.

Joze