Ons ogenschijnlijk gezonde, sportieve mannetje. Van de ene op andere dag raakten we naar de huisarts en direct door naar het ziekenhuis. Daar bleek diezelfde dag nog dat hij een kwaadaardige tumor op zijn hersenstam had, een ponsglioom. Je wereld stort in één enorme klap in elkaar. (Die week daarvoor waren we nog met ons gezinnetje op vakantie). Nog geen dag later werd ons in het EMMA-kinderziekenhuis (AMC) verteld dat de tumor inoperabel was en dat hij niet langer dan een jaar nog zou leven. Tweeënhalve maand later overleed onze kanjer. Hij heeft gevochten en geknokt voor wat hij waard was. In de korte tijd die hem nog gegeven was, haalde hij alles uit het leven. Heel onverwacht kreeg hij op een avond een insult en is daar niet meer uitgekomen. Met de ambulance naar het ziekenhuis. De artsen wisten ons te vertellen dat hij diezelfde avond of nacht zou overlijden; al zijn functies vielen snel achterelkaar uit. Die avond en nacht hebben mijn man en ik bij hem in bed gelegen. Familie is gekomen om afscheid te nemen en de volgende ochtend is onze kanjer overleden. Hij kon niet meer; zijn lijfje was op… Zo hard geknokt, maar hij kon niet meer. Intens verdrietig, maar ook vol trots hebben we hem los moeten laten.
Het afscheid moest geregeld worden. Bizar en onvoorstelbaar moeilijk, maar we wilden hem een zo mooi mogelijk afscheid geven. Het ziekenhuis had contact gezocht met Martien Weel, uitvaartverzorger. Nadenken over wat je wilt, wat past bij onze zoon en wat past bij ons. De uitvaartverzorger gaf ons handvaten, maar ook de vrijheid om het op onze eigen manier te organiseren. Deze samenwerking hebben wij als bijzonder prettig ervaren. Onze kanjer lag thuis in zijn eigen bedje opgebaard. Moeilijk, maar ook fijn dat hij nog in zijn eigen kamertje heel dicht bij ons kon zijn.
Voetbal was zijn lust en zijn leven; op de kaart dan ook een mooie foto van hem in zijn voetbaltenue met een voetbal aan zijn voeten. Thuis hebben we de condoleance gehouden. Daar kwamen ontelbare lieve mensen, wat ons veel steun gaf. Twee dagen later de crematie. Het was mooi, onwerkelijk maar mooi. Veel muziek en lieve woorden van familieleden. Op advies van onze uitvaartverzorger hebben we een dvd van het afscheid laten maken. Subtiel en mooi gefilmd. Voor ons een dierbaar bezit, dat we vaak terugkijken. Je leeft namelijk in een roes tijdens de eerste maanden na het overlijden…
Een jaar na de crematie hebben wij een urn gemaakt. Mijn man en ik samen. Echt iets unieks voor onze kanjer. Deze urn staat nu op een mooie plek in ons huis. Zodra we opstaan steken we vier kaarsjes aan bij zijn foto, voor de vier jaren die hij heeft geleefd. Het is enorm zwaar om verder te moeten zonder hem. Het gemis is onbeschrijflijk en het verdriet nog iedere seconde van de dag aanwezig. We leven nu met de dag, kleine onbenulligheden zijn niet meer belangrijk voor ons. We genieten nu van ons jongste zoontje en praten iedere dag over Derk. We zijn heel blij dat we zijn ouders mochten (mogen) zijn en we dragen hem voor altijd in onze harten mee.

Annemiek en Migchiel