Het is 6 november 2006, maandagochtend half negen. Wij waren beiden vrij. Onze zoon Joep zou deze ochtend nog wat spullen ophalen. Maar Joep kwam niet. Dit voelde voor ons beiden niet goed aan. Toen we hoorden dat hij ook niet op zijn werk was gearriveerd, hebben we de politie gebeld met de vraag of er iets gebeurd was. Het duurde een half uur toen een politieauto kwam voorrijden. De politie vertelde dat er vannacht een ongeluk was gebeurd op nog geen twee kilometer van ons huis. Bij het ongeluk was een motorrijder verongelukt en overleden. Het bleek onze Joep te zijn. We waren diep geschokt; je voelt als het ware het bloed uit je lichaam stromen want je wilt dit niet geloven.

Wij wilde dat Joep de laatste dagen bij ons moest zijn en dat zijn afscheid op zeer persoonlijke wijze moest gebeuren. We hebben Martien Weel gebeld om de uitvaart van onze zoon te begeleiden. Van Martien wisten wij dat hij staat voor een persoonlijke inbreng en gehoor heeft voor de wensen van de nabestaanden.

Martien kwam meteen en we bespraken met hem onze wensen. Joep was als jongen van 22 jaar natuurlijk niet met de dood bezig. Het enige wat we wel wisten dat hij niet in Oostwoud begraven wilde worden. We waren op dat moment heel sterk. Ook wilden wij als gezin Joep gezamenlijk wegbrengen en zo kwam Martien met de mogelijkheid om Joep per bus naar zijn laatste rustplaats te brengen.

De kaart begon met de tekst “Jouw leven was een leven lang”. Verder hebben wij, zijn broers en zus in eigen handschrift iets persoonlijks geschreven en deze tekst is precies zo op de kaart gedrukt.
Joep was iemand die van gezelligheid hield. Voor ons stond dan ook meteen vast dat wij zijn leven moesten vieren. De condoleanceavonden kenden daarom alleen een begin en geen einde. Zijn oom had een lied over het leven van Joep gemaakt. Wij hebben als familie hieraan een zeer goed gevoel overgehouden wat ons gesterkt heeft in onze verwerking.
Joep werd begraven in Midwoud, dit op nog geen kilometer afstand waar het ongeval had plaatsgevonden. We kozen er voor de kist te laten dragen door zijn broers, familie en vrienden. Ook wilden wij de kist zelf laten zakken in zijn laatste rustplaats. Bij de teraardebestelling lieten we 22 witte ballonnen de lucht in gaan. Hierna gingen we met zijn allen naar ons huis waar wij nogmaals Joep zijn leven herdachten.

Nu bijna twee jaar later vonden wij de verwerking in het tweede jaar het zwaarst. Het eerste jaar kregen wij het gevoel en drang ‘We moeten verder’ en je zet hierop alles in. Het tweede jaar is het er-niet-meer zijn het zwaarst. Je realiseert je des te meer dat het nooit meer zal zijn zoals het vroeger was. Ook merk je dat je gezin in onbalans is geraakt en dat het een tijd duurt voordat dit weer enigszins in evenwicht raakt.
Het is voor ons belangrijk geweest om er voor elkaar te zijn en elkaar te steunen in het verwerkingsproces. Het lezen over rouwverwerkingsprocessen heeft ons veel geholpen.
We moeten nu verder zonder Joep, een bijzondere jongen die we zeer missen maar blijft voortbestaan in ons hart.

Astrid en Michiel