Een afscheid in maximaal 500 woorden, bijna onmogelijk, er valt zoveel meer te vertellen, maar ik probeer het.

Marian belde mij eind april 2007, ze praatte onduidelijk, ik maakte me zorgen. Marian besloot naar de dokter te gaan. Werd doorverwezen, foto’s gemaakt. Wat blijkt? Niet goed, tumor en dan, mijn wereld, haar wereld, stort in. Zoveel vragen, hoe lang nog, wat valt er aan te doen? Gelukkig een pilletje, konden we toch goed met elkaar praten. Wat als ik dood ga, cremeren, begraven?

Buiten bij het ziekenhuis, Marian luid: “verdomme, ik ga echt de pijp uit, dat kan toch niet?” (mensen, die in de buurt zaten, dropen af ondanks het mooie weer, raar toch, wij lachen) Afscheid, waar? De Oosterkerk leek groot genoeg voor al die mensen. Na het afscheid wel bier en wijn erbij, laat ze maar uit hun dak gaan.

Toen, vrijdagmiddag 18 mei 2007 nog even naar het ziekenhuis. Ik stond naast haar bed, d’r hand vastgehouden, gezoend; Marian zei nog: “Vaarwel lieverd”. Boos en verdrietig, vooral heel boos naar huis gegaan. Dit kan toch niet, waarom zij? Was ze “te goed”? Haar taak was nog niet af, die lieverd. Maandagochtend was Marian er niet meer!!!!

In haar huisje een kamertje vrijgemaakt, hier kwam Marian te liggen. Ik bleef bij haar slapen. ’s Avonds kwamen haar vriendinnen afscheid nemen, muziek gedraaid, gedronken, veel gepraat, gelachen, gehuild, kaarsjes gebrand, wierook aangestoken. Eén vriendin bleef bij me slapen.

De dagen, dat Marian thuis lag, kwamen er bloemen, bloemen en nog eens bloemen, het hield maar niet op, ontzettend, hoeveel mensen van Marian hielden, wat een emotie en vooral ongeloof, Marian is er niet meer. Iedereen mocht op de kist van Marian tekenen, schrijven, hun laatste groet erop uitbrengen, geweldig!

Marian ging door het raam naar buiten, ze “vloog uit”. En dan de stoet, deze werd langer bij elke zijstraat, heel Hoorn leek uit te lopen, zo onwerkelijk. De Oosterkerk liep vol, nog voller, staanplaatsen. Getrommeld door d’r vriendinnen en anekdotes verteld. Was goed er werd ook hier gelachen en gehuild. Op de begraafplaats kwam Marian vlak bij een vriendin te liggen.
Hierna geborreld, zoals Marian dat wilde. Een jaar later met haar vriendinnen bij het graf getrommeld.

Ik heb Marian haar djembee geërfd, ben in september 2007 op les gegaan, één keer jankend de les uitgegaan, maar een engeltje op m’n schouder zei: “heb er lol in en ga gewoon door”. Ik heb doorgezet, nu met veel plezier. Ook heb ik beseft dat Marian heel veel voor andere mensen deed. Hierdoor ben ik begonnen met vrijwilligerswerk op een zorgboerderij, geweldig!

Marian helpt me nog steeds. Zo kwam er een half jaar geleden een duif aanvliegen. Hij bleef in onze tuin tot, na het schrijven van dit stuk, de duif is weggevlogen en niet meer teruggekomen.
Was het Marian, die nu echt is uitgevlogen naar een nieuw begin? Ik geloof/hoop het wel.

Namens iedereen die jou heeft gekend, ik hou van je, dikke kus

Anita