Bauke Visser

∗ 17 januari 1929 † 28 augustus 2010

In het voorjaar van 2010 zaten wij met z’n allen in een spreekkamer van het ziekenhuis, 11 man sterk. Allen intens gespannen, wat wij vreesden werd bewaarheid. Mijn vader kreeg te horen dat hij niet lang meer te leven had. Alvleesklierkanker in een ver gevorderd stadium. Natuurlijk, mijn vader was op leeftijd en zijn wereld werd wat kleiner. Mijn moeder was zijn grote liefde en stierf in 1999. Hij vond daarna nooit meer zijn ware liefde.  Hij was levenslustig,  gastvrij  en bezat een goed stel hersens. Niets ontging hem.

Omdat hem nog maar een beperkte tijd gegund was, zorgden wij ervoor dat hij in zijn eigen vertrouwde omgeving kon blijven. Een vast team van verpleegsters was dag en nacht aanwezig, kookten en hielden hem gezelschap. Wij kinderen kwamen dagelijks op bezoek. Deze bezoeken hadden een  andere lading dan dat ze vroeger hadden. De gesprekken waren intenser en hadden meer diepgang. Veel herinneringen zijn er op gehaald. Er is veel gezegd, gelachen en ook veel gehuild. Het was een heel bijzonder half jaar.

Het  leven ontsnapte steeds meer uit zijn lichaam, zijn krachten namen af.  Hij bleef echter strijdbaar en pakte zijn momenten en was dan helder en scherp. Het maakt je zo machteloos als je vader zo aftakelt. Wij vonden veel troost bij elkaar. In het laatste weekend van augustus gleed hij weg in een steeds diepere slaap om niet meer terug te keren. We waren verdrietig maar ook opgelucht. Samen met mijn broers en zussen hebben wij hem gewassen, op zijn bed gelegd en klaar gemaakt voor de week die komen ging.

Zondags hadden wij een afspraak met Martien Weel om de dingen te regelen die je nu eenmaal moet regelen. In de gesprekken kwam al snel naar voren dat mama een centrale rol speelde in ons leven. Mijn moeder was gecremeerd en mijn vader wilde begraven worden. Martien vroeg ons hoe wij er tegen aan keken om de urn van mijn moeder te halen en beiden te herenigen. Dat gaf ons allen een goed gevoel. In de middag zijn mijn broers naar het kerkhof gegaan en hebben de urn mee teruggenomen. Na al die jaren was mama eindelijk thuis. De kist was niet zomaar een kist maar één met een bollend deksel, zoals een schatkist hoort te zijn. De kleinkinderen gaven aan de binnenkant van het deksel een eigen boodschap mee.

Deze week waren wij dagelijks bij Papa en mama. Wij besloten de hele begrafenis op film vast te leggen. Met mijn broers en zussen hebben wij Papa in de kist gelegd en mijn moeder bij hem verstrooid. Voor altijd samen!

De dienst werd geleid door Ds. Chris Mataheru. Mijn vader had een bijzondere band met hem. Het werd een afscheid met veel liefde en respect. Na de dienst droegen wij papa en mama naar hun rustplaats onder een statige kastanjeboom. Ik heb de film meerdere keren gezien, anderen zijn er nog niet aan toe. De film is voor mij een waardevolle herinnering aan twee mensen die ik lief heb gehad.

René Visser en familie