Cees Reus

∗ 29 december 1930 † 15 maart 2012

Op de eerste dag van de lente dit jaar hebben we afscheid van mijn man genomen. Het was een heerlijke zonnige voorjaarsdag en de natuur kwam weer tot leven. De narcissen bloeiden volop in de tuin, de bomen kregen de eerste bladknoppen. Na een lange periode van steeds afnemende gezondheid kwam er een einde aan het leven van Cees.

Door de manier van omgaan met zijn ziekte, niet klagen en toch behoorlijk optimistisch blijven, hebben we nog heel wat goede jaren gehad. Hij was een vechter tot het laatste moment. Met behulp van vele hulpvaardige mensen hebben we het, op een paar dagen na, thuis weten te redden. Cees heeft zijn laatste levensdagen in Hospice Dignitas doorgebracht, waar hij een liefdevolle verzorging heeft gekregen en waar we als gezin afscheid van hem konden nemen. Het kwam hard aan voor ons allemaal, maar er was geen weg terug.

Na zijn overlijden hebben we mijn man nog vijf dagen bij ons thuis gehad. We hadden een mooi hoekje voor hem gecreëerd met bloemen en tekeningen van de kleinkinderen om hem heen. Dacht ik bij mezelf “Cees, dit moest je toch eens even kunnen zien, zo mooi in je eigen huis”. Zijn vertrouwde omgeving, het huis wat hij zelf ontworpen en deels zelf gebouwd had. Waar hij zo graag iets in aan het veranderen was, tot bijna het einde, al had hij er eigenlijk de kracht niet meer voor. De dagen na het heengaan van Cees, waar we eigenlijk tegenop zagen, zijn heel waardevol voor ons geworden.

Samen met de uitvaartverzorger hebben we de zakelijke en gevoelige punten doorgenomen en er iets moois van gemaakt. Wij wilden graag onze liefde voor man, vader en opa in de afscheidsdienst laten blijken, maar we hebben ook een schroom, om direct zo voor het voetlicht te treden. Omdat Martien alle dagen wel even langs kwam, begon hij ons “West-Friezen” een beetje te kennen en wisten we met elkaar er een prachtige dienst van te maken. We hebben allemaal iets verteld over onze relatie met hem en hebben de muziek uitgezocht waar hij zo van hield. De kleinkinderen hebben ook hun best gedaan om de herinneringen aan opa te verwoorden. De koekjes die opa altijd in zijn broekzak had voor hondje Dixie, de belangstelling voor hun schoolprestaties. En het bewonderen van de salamanders die ze uit onze vijver visten met een schepnet. Zo houden we allemaal onze herinneringen vast, want de dood is niet het einde van alles.

Het waren verdrietige dagen voor ons samen, maar toch zo mooi dat ik ze nooit zal vergeten.

Vaarwel Cees.