Cora van Engen

∗ 28 mei 1960 † 4 november 2010

Het was augustus 2010, ik ging samen met mijn zieke vrouw en dochters op vakantie naar ons geliefde Texel. We bezochten geregeld ons favoriete plekje aan de Krasse Keet. Krabben vangen, speuren over en in het wad en nadenken over de toekomst die eindig bleek. Ik maakte een aantal foto’s van een palingfuik niet wetend dat ik deze later geregeld als metafoor zou gebruiken voor het ziekteproces van mijn vrouw.

Na een onzekere periode van drie jaar, kregen we in januari 2010 te horen dat genezing niet meer mogelijk was. We zwommen als gezin figuurlijk in een fuik en we wisten dat wij haar daar achter moesten laten, definitief gevangen.

De compartimenten van de fuik werden steeds nauwer, kleiner. De ziekte sloeg steeds harder toe. Echter samen probeerden we het steeds zo aangenaam mogelijk te maken. Bewust leven en genieten van de tijd die ons nog gegeven zou worden.

Het einde van de fuik kwam in zicht, er was bijna geen ruimte meer om te zwemmen, leven. Ziek zijn, alleen maar inleveren, totale verzorging, wijkverpleging, familie en vrienden, spreken over “later”, besluiten nemen, verwennen, een opdracht voor de toekomst ontvangen, de uitvaart bespreekbaar maken, verdriet, liefde geven en ontvangen, berusting, humor, afscheid nemen en tot slot loslaten. Mijn dochters en ik moesten haar achterlaten en zwommen de fuik uit.

De uitvaart was indrukwekkend, de mensen, de woorden, de muziek. Het feitelijke afscheid was groots en goed. We waren trots op haar, op wie ze was, wat ze betekende voor ons en anderen.

We zijn nu ruim anderhalf jaar verder en ik kijk terug naar wat er is gebeurd. Zonder mijn lieve vrouw ben ik samen met mijn dochters een weg ingeslagen om verder te gaan. Het was echter mijn oude, bestaande, weg. Een weg van negeren, sterk zijn, een weg van doorgaan en niet verzaken. Het bleek niet de goede weg.

De weg die ik moest gaan, startte bij de fuik. Erkennen van het gemis en toelaten van het verdriet. Accepteren van wat er niet meer is, vormt de sleutel voor het nieuwe bestaan. Dat kon ik niet alleen daar had ik echt hulp voor nodig. Ik voelde mij onmachtig, lusteloos en mentaal zo enorm vermoeid.

Hoe is het nu? Ik kijk naar de fuik en koester de herinnering aan haar en samen met mijn dochters bouwen wij aan een nieuw leven. Het is, het was, het is gedaan.

Arie Wim Kars