Ans Buijsman

∗ 21 september 1953 † 21 januari 2011

Dood, het blijft een raar woord. We hebben er allerlei ideeën over, maar echt begrijpen doen we het niet, ik in ieder geval niet. Bij alles wat ik na de dood van mijn geliefde doe heb ik het gevoel dat het gevolgd, beoordeeld wordt door haar en ik vraag me af of dat ooit verandert. Niet dat het vervelend is, of eng, het is alleen een voortdurende aanwezigheid op de achtergrond. In die zin is dood niet dood, weg, over, geschiedenis.

Het moment van overlijden was een opluchting, een onvermijdelijk einde aan een op den duur ondragelijk ziekbed. Het was in zekere zin een mooi moment. Na het wanhopig, moeizame, luidruchtige ademhalen om het leven vast te houden was er eindelijk de ontspanning, de overgave, het einde aan het lijden en de stilte. Ik ervoer het als een magisch moment.
Daarna, als ik naar haar keek, zág ik dat ze er niet meer was, vertrokken met onbekende bestemming.

De dagen erna, tot en met de begrafenis, je bent er bij, zelfs als één van de hoofdrolspelers, maar eigenlijk maar half. Het is fijn om dan hulp te hebben van vrienden en familie en een goede begrafenisondernemer die een voor de betrokkenen passende vorm geeft aan de begrafenis.

En dan… gaat het leven verder. Maar alles is anders. Je komt terug in een huis met haar spullen, kleren, sfeer. Het duurde bijna een jaar voor ik haar kleren opgeruimd heb en het voelde nog lichtelijk als verraad.
En het graf, ik dwing me om het af en toe te bezoeken. En als ik er sta, voel ik niks. Ze is daar niet. Maar ze is overal en dat zal altijd zo blijven?

Nico