In blijde verwachting
Wij wisten al dat het een jongetje zou worden, alleen de naam hielden wij nog voor ons zelf. Het was een zwangerschap zonder alle bekende kwaaltjes en wij gingen een mooie tijd tegemoet. Alle voorbereidingen die bij de komst van een kindje kwamen kijken deden wij met veel vreugde. Na bijna 37 weken zwangerschap kondigde onze zoon zich aan, echter was dit niet hetgeen wat wij verwachtten. De blijdschap sloeg om in veel verdriet en onbegrip. Ze konden de hartslag van onze zoon niet meer vinden. Na een volstrekt probleemloze zwangerschap was dit het laatste waar wij aan dachten. Alle voorpret en de roze wolk werden woest verstoord. Onze zoon Daimen Robin was er ineens niet meer. Wij voelden ons verlaten en ontroostbaar. Plots realiseerden wij ons dat wij geen tijd meer hadden om samen door te brengen. Wij konden de leuke plannen die wij hadden bedacht niet in vervulling laten gaan. Nee, wij hadden maar een paar dagen de tijd om Daimen te leren kennen, met de wetenschap dat wij hem daarna nooit meer zouden zien. Wij hadden nooit de kans gehad om te zeggen hoeveel wij van hem hielden, wij hadden nooit de kans gehad zijn eerste huiltje te horen en zijn oogjes heeft hij nooit voor ons geopend. Ondanks dat hielden wij Daimen stevig vast en knuffelde hem innig in de hoop dat hij toch onze liefde toch zou voelen.

Een uitvaart regelen voor Daimen stond niet op ons “te doen” lijstje en was ook iets wat wij helemaal niet wilden doen. Iets waar wij ook nog nooit mee te maken hadden gehad. Allemaal beslissingen nemen als begraven, cremeren, waar, wanneer en wie betrek je erbij? Voor ons stond de tijd stil, maar het leven om je heen gaat snel verder. Gelukkig hadden wij een behulpzame en flexibele begrafenisondernemer die ons werd aanbevolen. Eigenlijk interesseert het je op dat moment geen bal. Je hoofd staat er niet naar. In de korte periode hadden wij beiden in eerste instantie het besluit genomen om Daimen te cremeren. Vraag niet waarom, want er zat geen logische of religieuze reden achter. Na een paar dagen bedachten wij ons echter, cremeren wilden wij eigenlijk helemaal niet. Wij wilden voor Daimen een mooie rustplek waar wij hem nog vaak konden opzoeken. Gelukkig was dit allemaal geen probleem. Dan kom je er ook achter wat een begrafenisondernemer voor je doet. In ons geval was voor Martien Weel niks te veel en kon alles.

Dan komt er een lange tijd waarin je met elkaar je gemis verwerkt. Gelukkig zaten wij op dezelfde golflengte en konden wij er met elkaar goed over praten. Alleen iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier en soms is dat niet altijd even makkelijk voor de ander. Dan komen ook de “goed” bedoelde adviezen en opmerkingen van je omgeving. De clichés waar wij niet op zaten te wachten. “Je bent nog jong genoeg om andere kinderen te krijgen.” “Als je een andere kindje krijgt dan gaat het vanzelf wel over.” “Het is al weer zo een tijd geleden, nu moet het wel weer goed gaan.” Toen realiseerden wij ons dat maar weinig mensen weten hoe ze hiermee om moeten gaan. Wij probeerden ons wijs te maken dat men niet beter wist. Onze band met elkaar is alleen maar versterkt door ons verlies. Ook je karakter, doen en laten veranderen, je bent een ander persoon geworden. Een plekje geven kunnen wij het niet, waarschijnlijk nooit. Wel hebben wij er mee leren omgaan. Inmiddels zijn wij bijna 3 jaar verder, zijn wij verblijd met een mooie dochter, maar toch missen wij Daimen nog elke dag.

Mark & Bianca de Jong