Hans Kenter

∗ 12 september 1929 † 6 april 2013

Het overlijden van een geliefde echtgenoot, vader en grootvader is zeer verdrietig. Dat moment met elkaar beleven is ingrijpend. Hem zelf kunnen verzorgen en daarna opbaren draagt bij aan een goede en liefdevolle manier van afscheid nemen, wat voor ons allemaal belangrijk was voor de verwerking van ons verdriet.

Doordat hij op bed lag opgebaard, was het voor de kleinkinderen heel gewoon om steeds even bij opa langs te gaan, hem aan te raken en nog tegen hem te kunnen vertellen wat zij voelden.

Wij hebben als gezin allemaal gedaan wat voor ons persoonlijk belangrijk was. De een wilde spreken tijdens het afscheid, de ander deed liever de muziek. Doordat wij de afscheidsbijeenkomst niet in het crematorium maar op een door ons gekozen locatie wilden laten plaatsvinden, waren er nogal wat aanpassingen nodig. Alles bleek uitvoerbaar.

Het heeft ons veel voldoening gegeven om met de vele aanwezigen zijn leven te vieren. Mooie herinneringen op te halen, dit alles met een lach en een traan. Hierna zijn we met de naaste familie en dierbare vrienden naar het crematorium gegaan voor het echte afscheid. Indrukwekkend en definitief. De samenkomst na afloop was ondanks alles bijna gezellig te noemen. Met een mooi glas wijn hebben we nogmaals vele herinneringen opgehaald.

Dan gaat de volgende dag het gewone leven weer verder. Dat leven dat voor je gevoel heeft stilgestaan, maar weer geleefd moet worden, zij het met ups en downs. De downs komen vooral met het beluisteren van muziek. Dat kan nog steeds ontroering geven. We weten allemaal dat het leven eindig is, maar dat neemt niet weg dat het gemis blijft, al krijgt het na verloop van tijd een plaats in je leven.