11 Oktober 2005 zal altijd in mijn geheugen blijven.
Mijn lief Erik, 52 jaar, altijd sterk en gezond was al een aantal weken erg vermoeid. Wij wisten waardoor, dachten wij, een drukke baan met veel veranderingen.
Toch maar even naar de huisarts en deze twijfelde direct of het wel een gewone vermoeidheid was. De volgende dag zaten wij in het ziekenhuis voor onderzoek, de uitslag, een niertumor met doorgroei in de lever. Onze wereld stortte in. Erik wilde vechten en hij heeft het gedaan, onderzoek na onderzoek met steeds weer een beetje hoop en teleurstelling. Twee en een halve maand later is Erik overleden. Het verdriet was immens.

Ongelofelijke krachten kwamen bij hem boven. Zo wilde hij samen met mij en de kinderen zijn eigen begrafenis regelen. Ik was daar nog niet aan toe, maar Erik zette door.
Martien Weel moest komen en later was ik zo dankbaar dat het zo is gegaan. Vanaf de dag van sterven, op 20 december tot en met de uitvaart, 24 december 2005, was zo waarlijk Erik.

Erik was thuis opgebaard, niet alleen, maar met alle mensen die hem liefhadden om hem heen. Het draaiboek lag klaar dus geen moeilijke beslissingen stonden in de weg. De uitvaartdienst met ontroerende woorden, mooie muziek, zijn mannen die hem hebben gedragen en de Oosterkerk vol met liefhebbende mensen en dat een dag voor Kerst.

Wij hebben gekozen voor een graf op het mooie, oude kerkhof aan de Drieboomlaan. De stoomtrein reed langs op het moment van de teraardebestelling en gaf de laatste groet met zijn fluit.
Daarop volgend zijn wij met de naaste familie naar Het Huis Verloren gegaan en hebben een glas gedronken op Erik en onze herinneringen gedeeld met elkaar.
Voor mij is deze dag niet als een roes voorbij gegaan. Alles nam ik waar en ontroerde me tot diep in mijn ziel. Ik kon vol vertrouwen de hele organisatie overlaten aan Martien, het was goed.
Nu nog is er geen moment geweest van “had ik maar”.

De stilte kwam, een diepe rouw. Ik was Erik kwijt maar ook mijn leven. De weg die wij gingen was snel en mooi, deze weg was afgesloten. Nu weet ik dat er een parallel weg naast loopt maar ik had wel kaartlezers nodig en die had ik en heb ik.
Dierbare mensen zijn naast me gaan staan en hebben mij getild op de momenten dat ik niet meer wist hoe verder.
Het grote missen waren niet die bijzondere dagen maar was juist het gewone leven, samen naar de markt, thuiskomen, eten, samen opstaan en noem maar op.

Het is nu bijna twee jaar geleden en soms is de tijd je vijand en staat lijnrecht tegen je gevoel. Al twee jaar of pas twee jaar. Toch kan ik zeggen het gaat goed met mij. Mijn leven is anders maar toch rijk, met al de lieverds om mij heen.

Ieder mens is anders en zal zijn weg moeten gaan maar als het kan, praat met je lief, over hoe jij afscheid van de aarde wil nemen en hopelijk is dat moment nog vele jaren later.

Anneke