Hans de Boer

∗ 17 oktober 1949 † 2 april 2013

Lieve Hans.

Wat hebben we een mooi leven gehad samen, 42 jaar lang. Drie prachtige kinderen en zeven gezonde kleinkinderen. Moet ik dan afscheid van je nemen met de woorden Het was goed zo?

Je hebt het niet altijd makkelijk gehad; vanaf je 40e al onherstelbare hartproblemen. Dat gaf veel beperkingen maar we hebben er samen mee leren omgaan. Je nam de tijd om te genieten en een geweldige vader en opa voor de kinderen en de kleintjes te zijn. Lekker op stap met de vrienden, alles moest gewoon doorgaan al werd het langzamerhand wat minder. Je leefde al jaren in ‘blessuretijd’ en dat was winst, zoals je zelf zei. Je was een levensgenieter.

Ja lieverd, daar kwam helaas een einde aan door de ziekte van Kahler, een vorm van bloedkanker. Ook dat nog, de wereld stort in. Waarschijnlijk nog een maand of drie, zei de dokter. Misschien nog wat langer met ziekmakende chemo’s? Je wilde het niet, je koos voor kwaliteit, je was lang genoeg patient geweest. Je kreeg nog ruim een jaar en dat werd een rijk jaar, met veel verdriet maar ook genieten van elkaar. Je hoefde nergens meer voor naar het ziekenhuis en later kon ik je zelf thuis verzorgen. Onze huisarts heeft je geweldig begeleid en voor de pijnbestrijding gezorgd. Toen dat niet meer lukte kwam het eind in zicht. Knuffelen met de kleintjes werd te pijnlijk en de bulderende lach was er al lang niet meer, dit was geen kwaliteit meer voor jou. De dag na Pasen ben je van ons weggegaan. Wat viel het je zwaar. Met pijn in ons hart hebben we je laten gaan, en…het was goed zo.

We hebben je samen met de verzorger op een mooie rieten baar gelegd. Wat lag je daar mooi, met een glimlach en zonder pijn tussen de bloemen en de tekeningen gewoon in de kamer en bereikbaar voor iedereen, ook voor de kleintjes.

Ik denk zomaar dat je vanaf een wolk hebt kunnen zien, hoe wij met elkaar je afscheid in elkaar hebben gezet. Je zult vol trots hebben geknikt, aan je baard hebben gekrabbeld en gedacht: ja zo wil ik het graag.

Met z’n allen rond de tafel invulling geven aan je wensen, alles bleek mogelijk. In het St. Pieter de condoleance. De belangstelling was overweldigend. Er kwamen mensen waarvan ik dacht, wat hebben die nu met Hans? En ja hoor, het bleek telkens dat zij jou kenden; zo vriendelijk, zo betrokken, altijd een praatje. Dat geeft een warm gevoel. Er was een fotopresentatie over jouw leven waarin iedereen wel wat herkende en natuurlijk jouw muziek. En jij lag daar tussen de bloemen, nog steeds met een glimlach en met je leren klompen onder de kist alsof je er zo was uitgestapt. Het zou je goed gedaan hebben, lieverd, al die steun en belangstelling.

De dag daarna de crematie. Weer overweldigend, weer met foto’s en weer jouw muziek. Het was een prachtig afscheid met veel emotionele woorden. Als je eens wist hoeveel mensen er van je hielden. De kinderen en de 4 oudste kleintjes hebben je begeleid naar de oven want ‘waar gaat opa nou naar toe?’ Ze hebben een steentje bekeken en geluisterd naar de uitleg van de begeleider en dat heeft goed gewerkt. Ik had zo mijn bedenkingen, ging dit niet wat ver? Maar nee, zij hadden geen vragen meer. Tot dan toe was het nog goed zo.

Maar dan komt er ruimte voor het grote gemis en de heimwee naar vroeger. Dan ervaar ik dat het helemaal niet meer goed is zo! We hebben een boom voor je geplant. Een OPAboom in de tuin. De boom wordt regelmatig voor je versierd en er liggen tekeningen bij. Bij je foto staat een schaaltje met veertjes, slakkenhuisjes en schelpen die de kleintjes voor je meenemen. En ik? Ik steek elke dag een kaarsje aan en luister naar jouw afscheidsmuziek en langzaamaan komt je bulderende lach in herinnering  weer even terug, maar het zal nog lang duren voordat ik weer kan zeggen het is goed zo.

Veel liefs,  Annet