Op een zonnige zaterdag morgen werd ik door mijn moeder gebeld met de mededeling dat mijn broertje niet op zijn werk was. Ik kreeg een onbestendig gevoel, dit gaat niet goed. Dit was niets voor hem! Snel reden we naar zijn huis, belden politie en alle ziekenhuizen van Alkmaar tot Amsterdam. Nee, er waren geen ongelukken gebeurd en ook geen mensen de afgelopen nacht opgenomen in het ziekenhuis die aan het signalemend van Ronald voldeden. Intussen krijgen we verontrustende telefoontjes van vrienden en zijn werk. En opeens herinner ik me dat we die ochtend langs de Ringvaart hadden gereden, en daar sporen van een auto die in het water was geraakt hadden gezien.

Het puzzelstukje viel op zijn plaats, we belden nog een keer de politie, ditmaal met de mededeling dat ik er van overtuigd was dat mijn broertje in die auto had gezeten die ze die ochtend uit de Ringvaart hadden gehaald. Een verbaasde agente vroeg me hoe ik dat wist. Ik zei alleen maar: “Vertel me waar ik hem kan vinden…..”
Na een ruim uur zoeken, wat op dat moment wel een dag leek ‘vond’ ik mijn broertje.
Nog nat, maar heel vredig alsof hij lag te slapen lag hij in het mortuarium. Hoe kan dit, na zo’n ongeval, en zo lang in het water te hebben gelegen, dit is een wonder….
Hoe vertel je een moeder die net een half jaar daarvoor haar man heeft verloren dat nu ook haar zoon van 35 is omgekomen. Hoe vertel je het je kinderen, dat Ronald er niet meer is!

Eén ding stond voor mij vast, de crematie moet geregeld worden door Martien Weel (een begrafenisondernemer die we eerder hadden ontmoet bij een verlies). Hij kwam en luisterde, verdiepte zich in hoe mijn broertje is/was, hoewel hij hem nog nooit ontmoet had. Hij gaf handvatten, soms alleen een opmerking, waar wij mee aan het ‘werk’ gingen, zoals ik dat dan zei. We moesten de dingen ook reëel onder ogen zien, wat soms ook moeilijk was, vooral de opmerking dat het wel eens kon zijn dat niet alle dagen de kist open kon blijven omdat Ronald 9 uur in het water had gelegen. Diezelfde avond gingen we naar het mortuarium om Ronald aan te kleden en in zijn kist te leggen. We kwamen op het idee om de kist in zijn geheel open te laten, iets wat ik zelf nog nooit had mee gemaakt., Daar lag mijn broertje in zijn favoriete Replay en blauwe blouse. Het zag er zo natuurlijk uit dat ik me afvroeg waarom hij niet wakker werd.

De kaart met zijn foto, de condoleance waar we een persoonlijke touch aan hadden gegeven door zijn jas, foto van zijn honden en kaarsen neer te zetten, zorgden ervoor dat het persoonlijk en respectvol was. Spontaan en ter plekke ontstonden mooie ideeën, zoals het moment dat de bloemen naar de auto gedragen werden. Iedereen bleef even staan om zo een haag te vormen, waar wij de kist langs droegen naar de auto. Het zijn vaak de kleine dingen die later heel speciaal blijken te zijn. Tijdens de crematie wilden we geen levensloop. Mijn dochter, mijn man en ikzelf hebben gesproken met daarbij passende muziek. Martien heeft een aantal overdenkingen opgezegd zodat iedereen op zijn eigen manier kon invullen hoe ze Ronald zagen en kenden. Samen met mijn kinderen en man hebben we Ronald met ons bloemstuk beneden in de oven geschoven…..

Het is anderhalf jaar geleden. Ronald missen we nog iedere dag. Verwerken kan ik het nog niet, accepteren ook niet, maar ik prijs me gelukkig met mijn familie en vrienden die het heerlijk vinden om over Ronald te praten.

Jeanette