Juli de zeventiende 2006
Het is een warme zomer en deze maandag zit ik weer aan het IJsselmeer met m’n hondjes.
Mijn zusje is met mama naar het ziekenhuis voor controle want ze heeft sinds een half jaar reuma.
Om vier uur even langs mama en we zitten met zijn drieën koffie te drinken achter in de tuin onder de parasol.
Mama is afwezig en ik let op haar, maar ik kan niet zien hoe ze zich voelt. Ze klaagt namelijk nooit!
Mijn zusje belt me ‘s avonds nog op of ik even langs mama wil gaan, ze is ongerust……….. Ik vind mama op de bank met een deken om zich heen ze heeft hoge koorts. Ik bel een dokter en die komt langs en doet wat testjes en denkt aan een griep. Als het de volgende ochtend nog niet is verbeterd
moest ik weer bellen. Ik heb mijn moeder naar bed geholpen en ben nog even bij haar gaan liggen om te wachten dat ze sliep.
De volgende ochtend vond ik haar en zag dat het goed mis was. Mijn zus is direct gekomen en even later ook de dokter. Het was niet goed zagen we en de dokter belde dan ook meteen een ambulance.
Maandag zitten we nog met zijn drieën in de tuin, dinsdag zitten we in het ziekenhuis in Hoorn, woensdag ligt ze op de intensive care in Haarlem en donderdag is ze dood.
Het ging zo ontzettend snel………… Een foutieve medicatie van reumamedicijnen.

En dan moet je handelen, regelen dingen die je niet wilt doen maar MOET doen. En gelukkig is er dan iemand die je helpt in die O zo donkere, moeilijke periode. Martien Weel, hij liet ons, hij hielp ons, hij was er gewoon op de achtergrond.
Die dagen zijn eigenlijk een beetje langs ons heen gegaan, ik weet er ook niet veel meer van. Het is al moeilijk genoeg dat het leven gewoon doorgaat met zo’n intens verdriet. Wat ik me vooral ook herinner zijn al die lieve kaarten van alle mensen. Het is dus echt waar wat je altijd leest in dankadvertenties, de steun die mensen voelen door alle kaarten want zo voelde dat echt.
En dan is er de condoleance op maandag, heel veel kaarsjes op de kist en dinsdag de crematie.
We hielden ons ‘vast’ aan onze uitvaartverzorger op die dag. Hij zorgde er voor dat alles zo liep als wij wilden. We hadden zoveel met elkaar gepraat dat ie van alles op de hoogte was en dat geeft vertrouwen en schept een band. Zoals meerdere mensen deed hij ook een woordje op de crematie en alhoewel hij haar niet gekend heeft, raakte hij hier wel een gevoelige mooie snaar mee en dan, dan is het voorbij……. Voorbij??????? Het is nu bijna twee jaar terug maar nu weet ik dat het nooit voorbij zal gaan want we missen haar nog iedere dag!
Haar as staat nog mooi bij me in huis met een kaarsje en een bloem. Ik kan haar nog niet missen.

Heidi