21 Oktober 2004 is de dag die ons nog goed in het geheugen staat.
Dit is de dag waarop mijn papa bij thuiskomst van zijn vogels halen zijn vrouw op de grond aantrof, overleden aan een hartstilstand. Ik werd op mijn werk opgehaald door een buurman/kennis met de mededeling dat mijn mama was overleden.
Het was zo onwerkelijk, zo onbegrijpelijk, ik kon het gewoon niet te bevatten.

Mijn mama was al jaren hartpatiënte en kon weinig meer maar ze was een vechter en klaagde nooit. Ze stond altijd voor iedereen klaar, ook al kon ze het eigenlijk niet meer opbrengen. Nu kon ze eindelijk van haar welverdiende rust genieten. Hoe moeilijk het verdriet ook was (en is), dit gaf ons een goed gevoel dat ze niet meer hoefde te vechten.

Ik zelf heb de laatste verzorging op me genomen (haar gewassen, aangekleed en opgebaard) met ondersteuning van Martien. Er is zo veel mogelijk wat je zelf kan doen en waar ik geen weet van had. Dit gaf zo’n fijn gevoel. Het laatste wat ik voor mama heb kunnen doen. En dat me die kracht gegeven was. Al die dagen is ze bij ons thuisgebleven.

Het is allemaal op een rustige manier aan ons uitgelegd wat ons te wachten stond, wat we moesten regelen alles op ‘ze gemak’: welke kaarten, wat voor kist, wat voor bloemen.. Alles werd één voor één uitgezocht, dit was een heel fijn gevoel. Hier hadden wij helaas een andere ervaring mee.
Ook na de crematie heeft Martien ons geholpen om een begin te maken met verder te gaan. Er verandert zoveel, je hele leven komt op z’n kop staan. En het gekke is dat de wereld om je heen door gaat terwijl jij daar op dat moment helemaal niet mee bezig bent.

Zo veel mensen hebben ons in deze moeilijke tijd gesteund. Dit is een warm gevoel maar vooral de tijd na de crematie is het fijn mensen om je heen te hebben die wat van zich laten horen. Want dan begint pas het echte verdriet en het verwerkingsproces waar je dierbare mensen heel goed bij kan ‘gebruiken’. Bedankt allemaal.

Mijn mama heeft een afscheid gekregen die ze absoluut verdiend heeft. Zo veel mensen die haar de laatste eer hebben bewezen. Zelfs haar kindertjes van school hebben haar een mooi afscheid gegeven. Ze stonden in een lange boog langs school en lieten ballonnen op toen ze voorbij reed.

Mijn mama (urn) is bij mij thuis en ze heeft een mooi plekje gekregen
Met een grote foto van mijn mama , kaarsjes die ik elke avond aan steek en een collage van de laatste vakantie van mama, papa en mij (we waren net een week terug toen ze kwam te overlijden).
Het idee dat ze toch nog bij mij is geeft me rust en een goed gevoel.

Ik wil alle mensen die zoiets moeten meemaken een tip meegeven: doe wat je eerste ingeven je op dat moment vertelt want je kan het niet meer terugdraaien. En een goed afscheid is het halve werk voor een goede verwerking!!!