Gré de Haan – Mak

Tot haar 85ste leefde mijn moeder naast ons als buurvrouw, moeder en oma en stond midden in het leven. Ze hield van bloemen en planten en had als geen ander belangstelling en genoot van ons gezin met natuurlijk de kleinkinderen die ze van nabij mocht zien opgroeien. Uiteraard werden ze met regelmaat even verwend met een snoepje als ze bij oma kwamen bijpraten.

Na verval van krachten kwam op een ogenblik de stap naar het verzorgingshuis waar ze altijd tegen op had gezien. Ze heeft er een prachtige en gezellige tijd gehad. In die twee jaar deed ze met alles mee en hield enorm van de gezelligheid. Dagelijks kwam er iemand bij haar langs.

Net na Nieuwjaar was ze flink verkouden, dat was ze wel vaker. Er was geen enkel teken van een naderend einde. Op dinsdagmorgen werden we gebeld door het verzorgingshuis dat mijn moeder niet meer reageerde: ze was in haar slaap overleden. Dit was iets wat ze zelf altijd had gehoopt, geen lang ziekbed. Jammer genoeg waren wij er niet bij toen zij overleed.

Er werd ons gevraagd of we wilden helpen tijdens de laatste verzorging. Deze vraag hadden we niet verwacht maar achteraf zijn we ontzettend blij dat we hebben geholpen. Mijn moeder bezocht regelmatig de kapper. We hebben haar ook nu door een gespecialiseerde kapster te laten verzorgen. Ze lag er daarna verzorgd bij tijdens de opbaring. Ze bleef tot de avondwake in haar eigen kamer opgebaard in het verzorgingshuis. Daar konden we nog bij haar zijn zoveel we wilden en langsgaan met familie, vrienden, buren en bekenden die daar afscheid wilden nemen.
In de drukbezochte avondwake in de Engelbewaarderskerk vertelde ik het in memoriam en de drie kleinkinderen hadden ieder hun eigen inbreng en hoe ze tegen oma aankeken. We wilden haar graag iets meegeven, een verhaal , foto of aandenken bij haar laatste reis. Net voor het sluiten van de kist gingen deze herinneringen ook in de kist. Daarna sloten we samen de kist. Dit is voor mij nog steeds een waardevol moment.
Na de kerkdienst brachten we haar naar haar laatste rustplaats op een zeer koude dag . Mijn moeder wilde graag begraven worden in het familiegraf aan de Drieboomlaan waar ook mijn vader al lag zodat ze weer samen waren. Zoals ze zelf ook wilde was er daarna een koffietafel in de Nadorst waar we nog herinneringen ophaalden en nog afsluiting hadden in de vorm die mijn moeder graag wilde. Met tot besluit een “dropje mee voor onderweg”.

We missen onze moeder en oma nog steeds. Mede dankzij haar mooie en gezellige leven met ons. We kijken met heel veel voldoening terug op het afscheid omdat we het op onze eigen manier hebben kunnen doen. Tijdens moeilijke momenten kunnen we dan ook terugkijken op een afscheid zoals wij denken dat mijn moeder het gehad zou willen hebben.
Regelmatig fietsen we nog even naar de Drieboomlaan waar we een bosje bloemen op het graf zetten. In het tuintje om het graf staan altijd bloemen en planten waar ze zelf zo van hield om ze te verzorgen en maar ook om van te genieten, zoals ze zelf van het leven genoot.
Tijdens de afscheidsperiode, die vol zit van emoties en drukte, kijken we terug op een “het is goed zo” en onze moeder en oma kijkt vast van boven tevreden lachend met ons mee.

Ben