Hoe privé zakelijk werd en zakelijk weer privé

Zondagavond, mijn vader stond op uit zijn stoel om naar de gang te lopen. Na drie passen viel hij ineens op de grond, zijn benen hielden er spontaan mee op. Enorme schrik, maar een peulenschil bij de schrik van het “oorzaak en gevolg” bericht. Longkanker, uitgezaaid en al en daardoor nog enkele maanden te leven, chemo kan hooguit de “kwaliteit” van het leven verbeteren, voor zolang dat leven nog duurt.
Hierna volgden nog bijna 6 maanden van intensieve zorg, liefde maar ook strijd en pijn. Aan zijn overlijden wil je niet denken, maar ook weer wel. Omdat we niet weten hoeveel tijd hij nog heeft, moet je toch eens beginnen over die dag, die dag waarvoor je zo vreest. Ieder vreest op zijn manier, ons vrezen is niet eens te vergelijken met de vrees om het leven te verliezen, wij kunnen alleen maar toekijken hoe onze naaste strijd in een oneerlijk duel, en lijdt, enorm lijdt.

Voorzichtig vraag ik af en toe, goh pap wat vind je van dit nummer, wat is eigenlijk je lievelingsmuziek? Hij weet best waarom ik dat vraag en gelukkig kunnen we er op enig moment best openlijk over spreken. En dan gaat hij verder achteruit en is het ineens business time: de uitvaart regelen. Alles kunnen we geregeld krijgen en overal hangt een prijskaartje aan. Als we veel bloemen nemen zou ik de kaarten er dan gratis bijvragen? Kan ik een korting krijgen? Jeetje een beetje mooie kist is best duur. Het is net of ik weer aan het werk ben, onderhandelen voor een goeie prijs, kan dat ook in dit soort aankopen? Het voelt raar om het moeilijkste moment uit ons leven zo zakelijk te benaderen.
Gelukkig is onze aanstaande uitvaartverzorger iemand die duidelijk inventariseert wat voor ons belangrijk is en maakt er hierdoor iets persoonlijks van, maatwerk. Omdat wij weten hoe mijn vader over de invulling van deze dag denkt, kunnen we de dag met Martien invullen op een manier die bij hem past. In zijn kaartencollectie vinden we er één met prachtige klaprozen, die plukte mijn vader dikwijls voor mijn moeder zegt ze, dit wordt hem. Hier ben ik blij om, zakelijk wordt toch weer privé.

Een crematie of begrafenis is vooral een moment voor de achterblijvers, zij kunnen hun laatste eer tonen, en afscheid nemen. Zo “voor ons” had ik het nog nooit gevoeld. Het voelde goed, om onze familie en vrienden over mijn vader, waar ik zoveel van hou, te kunnen vertellen. Wel was het een moeilijke en emotionele dag, het is maar goed dat er uitvaartverzorgers zijn die zo’n moment in banen leiden, daar zou niemand toe in staat zijn geweest.

Mooier dan een grafsteen vind ik mijn broers initiatief om een boom te planten in het Koninklijk Wilhelminabos, waar voor een ieder die aan kanker is overleden een boom kan worden geplant als symbool van nieuw leven. Ik heb de boom onlangs opgezocht toen ik verdrietig was. Hij stond er prachtig en sterk bij, en stak boven de andere bomen in het rijtje uit. Dat is mijn vader.

Marjolein Valentien