Binnen enkele weken van elkaar werd er bij zowel onze vader als moeder kanker geconstateerd. Eerst bij onze moeder en nog voordat we de gevolgen ervan inzagen werd onze vader ook opgenomen in het ziekenhuis. Onze eerste reactie was één van optimisme en hoe raar het ook klinkt, humor voor iedereen. Een donkere galgenhumor heeft ons de eerste tijd enorm geholpen met het verwerken van het nieuws, terwijl we met z’n allen op een toch hele zakelijke manier onze ouders wilden bijstaan en het benodigde wilden regelen. We waren de hele dag in de weer, van dokterafspraken tot het runnen van de huishoudens die zij achterlieten.

Onze vader voelde er niets voor om zich laten te behandelen en ondanks dat de situatie van onze moeder veel ernstiger leek, ging hij toch een stuk harder achteruit. Hij is een maand later thuis overleden. Onze moeder is na een gevecht van anderhalf jaar toch bezweken.

Toen onze vader in de holst van de nacht overleed met ons aan zijn zijde, kregen we van zijn huisarts een telefoonnummer die we konden bellen. Zo zijn wij in contact getreden met Martien, die nog geen uur later voor de deur stond om ons bij te staan. Hij heeft zich ontfermd over het lichaam en het heel zorgzaam verzorgd en gekleed. Wij waren op dit moment al een uur of dertig wakker en toen begon de dag pas. Een hectische dag volgde waarin wij een hoop beslissingen moesten nemen, maar gelukkig had onze vader al een hoop van zijn wensen voor zijn laatste vaarwel kenbaar gemaakt. Martien wist met een aantal concrete en gepaste vragen de ontbrekende informatie aan te vullen en hiermee aan de slag te gaan. Dit was voor ons beiden de eerste keer dat wij een crematie moesten voorbereiden en we waren blij met zijn hulp.

Meer dan een jaar later, waarin onze moeder gelukkig haar humor en humeur niet verloor en nog redelijk ter been was, is zij in Italië overleden. Zij wilde per se, kost wat kost, voor haar overlijden familie opzoeken en genieten van de zon, het eten en het land waar ze zo verliefd op is geworden. Ondanks dat ze gedurende die tijd erg positief was, had zij al een aantal keer met Martien gesproken en had zij haar wensen al tot in de puntjes kenbaar gemaakt. Omdat we de klappen van de zweep al kenden was het organiseren van deze crematie een stuk makkelijker. Er waren wel wat complicaties, als gevolg van het repatriëren van haar lichaam en moesten er een aantal aanpassingen gemaakt worden aan de details, maar samen kwamen we daar heel goed uit.

We missen onze vader en moeder allebei heel erg, maar drie dingen hebben het voor ons een stuk makkelijker gemaakt. Allereerst wilde ze niet dat wij ons zouden verliezen in het verdriet, we moesten vooral volop genieten van het leven wat ze ons hadden geschonken. Daarnaast hebben we op een hele bevredigende, persoonlijke manier afscheid van ze kunnen nemen. En als laatste, ondanks dat we dit toen nog niet wisten, dat met de juiste steun aan elkaar de tijd alle wonden heelt.