Ria Geldof

∗ 2 januari 1944 † 12 december 2012

Na de diagnose overspannen/burn-out bleek er iets heel anders aan de hand. Na allerlei alternatieve vormen van therapie kreeg Ria ernstige angsten.

De crisisdienst van GGZ hebben we ingeschakeld en ze kreeg allerlei pillen. Maar het werd het steeds erger: slecht slapen, spontaan vallen en geen controle meer over lopen. We besloten tot opname bij GGZ ter observatie. Maar na allerlei onderzoeken bleef het een raadsel. Iedere dag werd het functioneren steeds slechter, lopen werd onmogelijk, het slikken werd moeilijk. Als laatste werd een ruggenprik ter controle van ruggemergvocht gemaakt.

Al snel bleek het zeer ernstig te zijn n.l. Kreuzfeld Jacob, een vorm van de gekke koeienziekte. Dat was een grote schok voor ons allemaal.

Volgens mij begreep Ria wel, dat er iets heel ernstigs aan de hand was. Dit moest ook direct gemeld worden bij de gezondheidsdienst. Een specialist van de Erasmus Universiteit kwam er bij en vertelde ons wat we konden verwachten, nl. nog 2 tot 4 maanden te leven. Er zijn geen medicijnen voor, geen enkele hoop dus, het proces is een rechte lijn neerwaarts.

Bij mij ging alles in versnelling werken, Ria moet hier weg en naar het hospice.

Snel informeren bij het hospice en de huisarts voor zijn medewerking en niet te vergeten de GGD, die moest ook hun medewerking verlenen voor transport per ambulance. Alles was in een dag geregeld. De kamer in de hospice werd snel als een huiskamer ingedeeld met eigen foto’s, schemerlamp, stoel, zo vertrouwd mogelijk.

Wat een verschil van behandeling en benadering van Ria. In het hospice weet men: dit is het eindstation. Het was heel zwaar iedere dag, steeds weer een achteruitgang te constateren en Ria begreep dat ook goed, maar er is geen betere plaats als het thuis niet meer kan. Jammer dat het maar twee weken heeft mogen duren.

In deze twee weken werkten mijn hersenen op topspanning. Alles al vast regelen voor de begrafenis, de kist, de liederen, noem maar op. Maar ondanks alle spanning en verdriet viel alles als een legpuzzel in elkaar. Met de hulp van de kinderen en wat Ria al eens van te voren had opgeschreven. Deze ervaring had ze bij de begrafenis van haar moeder, dat ze zei zo wil ik het niet.

Het afleggen met dochters, de dienst geleid door een zeer goede bekende van Ria. Het graf bij de kerk in Blokker, een prachtplaats, het afscheid en het condoleren in het oude kerkje in Blokker. Ik denk ook dat ze het zelf prachtig had gevonden.

Het hele ziekte proces heb ik ervaren alsof er de TGV langs kwam met Ria erin.

Ik had geen keus, moest mee tot het eindstation zonder tussenstop.

Wat is het toch belangrijk om alles van tevoren goed te regelen met de kinderen. Zonder hun steun was het nooit zo mooi gegaan.

En natuurlijk veel goede vrienden en buren die me er doorheen slepen.

Het is zwaar, maar zo snel mogelijk vooruit kijken en alles weer oppakken.

Dan merk je dat het belangrijk is om beiden hobby’s en vrijwilligerswerk te hebben. Dan val je niet helemaal in een gat.

Het verlies blijft, maar het leven voor mij gaat door. Ik heb een goed gevoel dat we alles gedaan hebben om het haar nog zo aangenaam mogelijk te maken, voor zover het kon. Het is een vreselijke ziekte.

Wout Rijksen