Dit gaat over onze dochter Romaine geboren op 18 augustus 1991. Zij was geboren met het Down Syndroom èn een zware niet-operabele hartafwijking. Dat klinkt allemaal ernstig en zwaar, maar dat was het niet. Wij hebben Romaine nooit gezien als een geestelijk en lichamelijk gehandicapt meisje. Het was gewoon onze dochter en zus. Ze was gewoon ook een mensje met gevoelens en buien.
Wij zijn een gezinnetje bestaande uit 2 volwassenen en drie kinderen. Romaine was de middelste en had een oudere broer en een jonger zusje.
Romaine was een heel gelukkig meisje die ondanks haar fysieke handicap heel goed in het leven stond. Kinderarts en cardioloog hielden haar nauwlettend in de gaten en we deden eigenlijk alles met haar.

Op 24 juli 2004, tijdens onze zomervakantie in Normandië, is Romaine op het strand in het bijzijn van ons allemaal plotseling overleden.
Zo maar. Zo zat ze te lachen en zo werd ze onwel.
Als dat gebeurt dan is niets meer werkelijk. Volkomen van de kaart waren we met zijn vieren. Overmand door verdriet, in shock, in een schijnwereld word je geconfronteerd met allerlei zaken die geregeld moeten worden. In Frankrijk met de politie, de ambulance, de burgemeester van het plaatselijk dorp die toestemming moet geven om je kind te laten vervoeren, je familie bellen, de ANWB bellen, je kinderen opvangen, elkaar opvangen, naar de begrafenisondernemer in Frankrijk waar Romaine werd opgebaard en dat alles in een tijdsbestek van 6 tot 7 uur.
Zo moest ze nog schaterlachen aan het water en zo kijk je naar je opgebaarde kind.
We besloten de volgende dag direct uit Nederland te vertrekken. Romaine moest dus worden achtergelaten in Frankrijk. Dat is verschrikkelijk. Vanuit Normandie zijn we in één keer naar huis gereden als in een roes.

Helder denken was er niet meer bij. We dachten de volgende dag maar één ding. Romaine moest zo snel als mogelijk weer bij ons zijn. Het eerste wat we wilden is een begrafenisondernemer vinden. Gevoelsmatig moest het iemand zijn die ons begreep en ons kon helpen. Wat we niet wilden was een stijve ondernemer die ons zakelijk ging benaderen. We hadden ons stellig voorgenomen dat als het niet ‘klikte’ we dat ook direct zouden zeggen. Onze voorkeur ging naar een ‘kleine’ begrafenisondernemer uit onze buurt. Dat leek ons het beste. We hebben gebeld met ‘Martien Weel’ en eigenlijk waren we in staat om maar en paar woorden te zeggen. Onze dochter is overleden, ze is nog in Frankrijk en we hebben je hulp nodig.
Martien kwam en hij luisterde eerst naar ons en hij zette voor ons en aantal zaken op een rijtje en nam ons een heleboel zorg uit handen.
Onze dochter kwam een paar dagen na onze aankomst in Nederland en we wilden haar thuis hebben in haar eigen omgeving. De uitvaart van Romaine koesteren wij erg. We hadden besloten om haar te cremeren. De uitvaart was een heel mooi, ontroerend, indrukwekkend en waardig moment. We konden alles zelf beslissen en Martien gaf ons tips en dacht mee (wees ons ook op de kosten van één en ander). We hebben een kerkdienst gehouden in de kerk van de Kleine Oost waar we zelf de indeling van de ruimte konden bepalen. Martien bracht ons in contact met een jonge pastor in Amsterdam. Hij zou de dienst verzorgen (en deed dat fantastisch). Onze familie is op de dag van de uitvaart naar ons toegekomen, hebben afscheid van Romaine genomen en onze neven en nichten hebben de kist van Romaine gedragen (en vonden dat een eer). Martien had voorgesteld om een uitvaartbus te gebruiken. Een bus waar Romaine en (een groot deel van) de familie van onze woning naar kerk en de begraafplaats konden worden vervoerd.
In de kerk konden we de muziek laten horen waar Romaine zo gek op was en na afloop van dienst hadden we onze vrienden, collega’s, buren en belangstellenden uitgenodigd in het café “Het Huis Verloren” waar men ons kon condoleren. Na afloop van de dienst vormden de bezoekers spontaan een bloemenhaag waardoor Romaine weggedragen werd. Er was heel veel belangstelling voor Romaine ondanks het feit dat de uitvaart midden in de vakantieperiode viel.
Wij zullen die dag nooit meer vergeten en we denken er met een warm gevoel aan terug. Ook van de aanwezigen die dag hebben we veel positieve en onroerende reacties gekregen. Nu nog.

Onze kinderen wilden een plek hebben om nog eens naar terug te kunnen keren. Dus we hebben een urnengrafje gehuurd van de gemeente en we hebben een steen laten maken. En alhoewel we op dat moment ons niet konden voorstellen dat we daar nu zo veel waarde aan zouden hechten helpt het ons erg. We zijn er elke week even en we vinden het fijn om even bij Romaine te zijn. Ons leven gaat door en we kunnen best ook wel weer lachen, werken en genieten.

Maar er gaat geen dag voorbij dat we niet aan Romaine denken. Geen dag.
Ons verdriet is er en blijft. We kunnen, willen en zullen haar nooit vergeten