Sebastiaan, lieve zoon, broer, zwager en oom. Werken en daarnaast leren om zijn droom, leraar, waar te maken. Gek op kinderen, Disney en pretparken. Speelt met Halloween een hoofdrol bij Walibi en zwarte piet bij het dolfinarium. Heel tevreden in zijn huis, komt twee keer in de week bij ons.

Zo zou hij ook 26 maart 2009 weer komen. Maar `s nachts gaat de deurbel. Je schrikt, het is politie. Mogen we binnen komen, vragen ze. Meteen schiet het door je hoofd, Sebastiaan. Er is een aanrijding geweest in Hoogkarspel met dodelijke afloop met de auto van jullie zoon. Leende hij hem wel eens uit? Nee, en het tijdstip dat hij van zijn werk komt klopt ook. Er is een vrachtauto door rood gereden en heeft de auto geraakt. We gaan met de agenten mee om Sebastiaan te identificeren en om toestemming te geven voor het donorcodicil wat hij heeft. We zijn hem kwijt.

Er gaat van alles door je hoofd, we willen hem zolang mogelijk bij ons houden, zijn tweede oomzegger die over twee maanden komt kan hij niet zien, de familie inlichten. Zijn opa en oma van 82 vertellen dat hun oudste kleinzoon is doodgereden. Wat zou hij willen, cremeren of begraven? Eerst Martien Weel gebeld. In Sebastiaan zijn huis vonden we het boekje zijn wat wij gevraagd hadden waar dingen opgeschreven zijn als hij ziek mocht worden. Maar er staan meer belangrijke dingen in. Cremeren, kleurrijke kaart, bij ons opgebaard, bezoek en muziek. Sebastiaan staat in de woonkamer, we hebben ons huis drie dagen open, er komen heel veel mensen. We kunnen dag en nacht bij Sebastiaan zijn. Een zee van bloemen, wat hij echt verdiende. Martien komt dagelijks een of twee keer kijken of alles goed gaat. Sebastiaan wil op zijn crematie een lied van Boudewijn de Groot, “De engel is gekomen”. Iedere avond draaien we dit, samen met de mensen die er dan zijn. Op advies van Martien wordt een condoleanceregister geopend op internet, Persoonlijk Requiem, waarop meer dan 500 hartverwarmende reacties binnenkomen.

Dan wordt het 30 maart, het definitieve afscheid. Met familie en vrienden sluiten we de kist. De zware gang naar het crematorium. Vader, zwager en neven tillen de kist. Er is veel familie, collega`s, vrienden en andere belangstellenden. Bij binnenkomst speelt de parade van Disney. Er volgen toespraken. Het lied van “de engel” en een van Paul de Leeuw. Alles is prima geregeld. Na afloop veel mensen die ons sterkte wensen. Dan de laatste gang naar de oven. Met ons gezin blijven we tot het laatst bij Sebastiaan.

Als we de urn ophalen is Sebastiaan weer thuis. We laten ieder een sieraad maken met as, we willen Sebastiaan altijd bij ons hebben. We kijken terug op een crematie die Sebastiaan “verdiende”. We weten dat we verder moeten, maar het blijft voor ons moeilijk.

Sebastiaan werd maar 30 jaar.

Fam. Sijs, Venhuizen