Jan Kouwenberg

∗ 5 december 1952 † 8 maart 2012

Ik kan niet zeggen dat ik echt afscheid heb genomen van Jan. Vorig jaar februari waren we 25 jaar getrouwd. Met familie zouden wij een weekend weg gaan om het te vieren. Jan kwam twee dagen voor we weg zouden gaan thuis van zijn werk. We hebben een genoeglijke avond doorgebracht en gingen rond 23.00 uur slapen. De volgende ochtend trof ik hem dood aan in bed. Dus wat dat betreft geen afscheid. Wat er dan allemaal door je heengaat is niet te beschrijven. Je leeft in een roes. Onwezenlijk. Je belt 112 en in een zeer korte tijd waren de hulpdiensten aanwezig, ook de huisarts.
Fijn vond ik dat mijn man thuis opgebaard lag. Ik kon elk moment naar hem toe. Dag en nacht. Dat was erg waardevol. Ook fijn was dat ik samen met mijn nicht, Jan gewassen en aangekleed heb, net als bij mijn zus, de moeder van mijn nicht. Dat is het allerlaatste wat ik voor hem kon doen.
Het afscheid in het crematorium was mooi. Ik was trots op mijn zoon die een eigen pianostuk had gecomponeerd dat werd afgespeeld toen de kist naar binnen werd gedragen door mijn zoon en familie. En de toespraken die werden gehouden. Na de dienst is de kist door mij en familie gesloten. Daarna was er een bijeenkomst met koffie en broodjes in het crematorium. Mijn zoon en ik hebben Jan zijn kist in de oven geschoven. Dat was echt het allerlaatste en zeer emotioneel. Dit gaf ook een heel mooi en intiem gevoel.
Ook de steun en medeleven van vrienden, buren, en kennissen waren hartverwarmend en die ik nog steeds ontvang. Ik viel in een diep gat omdat hij mij in diverse dingen ondersteunde. Ik heb een chronisch, ongeneeslijke ziekte. Dus onder andere niet meer met de auto, scootmobiel en fiets op pad de natuur in waar we allebei zoveel van hielden. Dankzij deze buren, vrienden en familie red ik het. En door de thuiszorghulp. Ik mis hem zo.