Hans Visser

∗ 24 oktober 1962 † 11 juli 2012

Heel bijzonder, heel gewoon,
gewoon een heel bijzondere man.

Een jaar verder zijn we nu. Een jaar zonder Hans, mijn lieve man, kameraadje en geliefde. De kinderen zonder hun lieve, gezellige en betrokken vader. De man die met ons lachte, luisterde, het leven met ons deelde. De man die op die lege plek hoort te zijn.

Hans kreeg in december 2011 te horen dat hij ziek was. Maagkanker met uitzaaiingen. Niets meer aan te doen.
De wereld zakt onder je voeten vandaan. Hans ging voor behandeling naar Duitsland, was sterk en ging ervoor. Kreeg zijn smaak weer terug en begon te groeien. Er werden allerlei acties voor Hans in touw gezet om deze behandelingen te bekostigen. Het was echt grandioos, iedereen zette zich hiervoor in. En het ging goed, zouden de wonderen de wereld nog niet uit zijn?

Maar helaas, na 7 maanden ging het niet meer. Hans begon over te geven, werd al zwakker en zwakker. Toen ging het heel snel. Hans die altijd zo levenslustig was, die zo van het leven hield. Nog steeds is het niet te beseffen. 11 juli 2012 is Hans op 49 jarige leeftijd overleden.

Er was voor Hans een afscheidsbijeenkomst in de Oosterkerk te Hoorn. De kerk waar we getrouwd zijn. Hans werd met politiemotoren opgehaald door zijn collega’s, zijn matties. Bij het politiebureau hing de vlag halfstok en stond er een erehaag van collega’s. We stopten even en reden er langzaam doorheen. Wat een medeleven …….. kippenvel. Ook bij zijn ouderlijk huis werd er even stil gestaan. Daar waar Hans een gelukkige jeugd heeft gehad.

De volgende morgen stond de straat vol politiemensen en motoren. Maar ook de familie, vrienden, buren en vele anderen waren aanwezig. Hans werd opgehaald voor zijn laatste rit. Voor ons uit reden de politiemotoren.
Hans werd gedragen door zijn collega’s vanuit huis naar de kerk. Een overweldigend en strak geregeld gebeuren. Bij de kerk stond er een erehaag van collega’s en bekenden. Een prachtig eerbetoon aan Hans.
In de kerk was er een mooie dienst. Daarna werd Hans begeleid naar zijn laatste rustplaats. Weer werd hij gedragen door zijn collega’s in stijl. Op de begraafplaats kreeg Hans van iedereen persoonlijk een laatste groet.
Iedereen die hem lief was, waren aanwezig. Zoveel belangstellenden, ongekend. Als ie mee kon kijken zou hij trots zijn geweest. Mooier konden we het niet maken, maar dat had hij ook verdiend.

Toen werd het stil in huis. Hans met zijn mooie en sterke verhalen. De vader die met zijn kinderen stoeide, ging varen, leuke dingen deed. De man en vader die zijn handen voor ons in het vuur stak. De man die er altijd was als hij er hoorde te zijn..
Nu, een jaar zonder Hans …….. heftig. Door moeten gaan met zijn vieren. We doen ons best, met gelukkig heel veel lieve mensen om ons heen. Maar missen Hans elke dag.
Rust zacht lieve Hans.

Mariët