Jan Oldenburg

∗ 13 mei 1946 † 3 november 2013

Achteraf gezien begon het afscheid van mijn lief al een jaar voor zijn overgaan. Zijn gezondheid ging zienderogen achteruit, maar het werd toch een jaar vol memorabele gebeurtenissen. De geboorte van ons kleinkind en de huwelijken van onze twee dochters. Dat laatste huwelijk werd trouwens nog wel een dingetje omdat hij toen al aan zijn hart was geopereerd en zijn conditie het eigenlijk niet toeliet dat hij daarbij kon zijn. Op het allerlaatste moment is toch besloten hem bij het huwelijk aanwezig te laten zijn, zodat hij onze dochter kon weggeven. Wat een emoties en huilpartijen!!!

Daarna ging het snel bergafwaarts. Hij herstelde niet en kwam in een delier terecht. Een lijdensweg. Mijn dochter en ik hebben de nacht voor zijn overgaan bij hem doorgebracht. Hij was toen al comateus. Op het moment dat ik even was gaan roken en mijn dochter wat zat te doezelen is hij vertrokken. Ja en dan slaat even de paniek toe. Je kan gewoonweg niet geloven dat hij weg is en nooit meer terugkomt. Veel tijd om daarin te blijven hangen is er niet want er moet van alles geregeld worden.

Op internet vonden we een begrafenisondernemer. Hij heeft mijn lief thuis gebracht en samen met mijn dochter hebben we hem in aanwezigheid van alle kinderen gewassen en aangekleed. Een mooi ritueel.

Toen moesten we natuurlijk gaan bedenken hoe we het afscheid wilden gaan invullen. De kaart werd er één met een gedichtje van onze dochter en een foto van mijn lief op de achtergrond. Het samenzijn die week met alle kinderen en schoonzoons was ondanks al het verdriet ook heel mooi en intens.

Ja en toen de begrafenis. Tijdens de dienst hebben o.a. de kinderen en ik gesproken. Toespraken vol emoties maar ook met humoristische verhalen. Want hij was een man vol humor en wat heb ik van hem gehouden.

En dan is alles achter de rug. Wat nu!! Ik had het gevoel dat ik het ravijn was ingegleden. Een scala aan emoties overvalt je en je hebt er totaal geen grip op. Huilen, huilen, huilen en je hebt het gevoel dat daar nooit meer een eind aan komt. We hebben de begrafenis laten filmen. Ik heb de film in de tijd daarna wel 10 keer bekeken. Dat was steeds weer emotioneel, maar het heeft wel geholpen om het verdriet een plek te geven. Ook de kinderen zijn van onschatbare waarde. Zij hebben mij er doorheen gesleept.

Het eerste jaar zit erop. We hebben alle gedenkwaardige dagen gehad. Ondanks dat ik emotioneel nog niet helemaal in balans ben, ga ik vol goede moed, met een schat aan mooie herinneringen aan ons leven samen en een voldaan gevoel over een fantastisch mooi afscheid, de toekomst tegemoet. Alle gebeurtenissen in je leven leveren je ook weer iets op. Ons gezin is hechter dan ooit en ik ga ervoor.

Joke Oldenburg – Gaasbeek