Sophie Kroone

∗ 13 januari 1993 † 28 februari 2011

Als ouders ben je onbewust altijd bang. Bang dat je kinderen wat overkomen. Angst voor een vreselijk bericht aan de deur. Dat overkwam ons wel op 26 Februari 2011. Om 22.30 uur klopte het aan; het lot stond daar op ons te wachten.
Onze Sophie had met haar scootertje een vreselijk ongeluk gehad terwijl ze om 21.15 uur op weg was gegaan naar haar zus Zina in Hoorn om samen uit te gaan. Even was ze teruggeweest terwijl ze haar scooter had gestart om te vertellen dat ze thuis kwam slapen en wij dus de sleutel uit de deur moesten houden. Dat waren haar laatste woorden tegen mij.
Sophie lag zeer kritiek, vertelden ze ons, maar toen wij arriveerden in het ziekenhuis
zagen we niets bijzonders aan Sophie! Zelfs geen schaafwond of blauwe plek .
Ongeloofwaardig was het als je haar zo lag liggen. Onze mooie prinses had hersenletsel. Twee dagen hebben we gehoopt en gebeden op een wonder in het MCA waar Sophie lag op de IC.

Op 28 februari om 22.13 uur blies Sophie haar laatste adem uit. Ze was op weg naar een betere wereld, een wereld zonder pijn en verdriet. Een wereld die met open armen op haar stond te wachten en haar binnenhaalde als eenieder van ons die God kent en heeft aangenomen als zijn verlosser .
En wij, wij zagen haar ziel vertrekken naar die prachtige wereld waar we elkaar weer terug zullen zien.

Sophie zou de volgende morgen thuis komen, en ja, de sleutel had ik uit de deur zoals ze mij vroeg die zaterdagavond. Ik hield mij aan die belofte, want thuis sliep ze het lekkerst.

Het afscheid moest zijn zoals Sophie zelf was: open en puur, lief en verdrietig, vrij van geest en gevoel en het leven van Sophie moest gevierd worden .
En dat werd het ook. Op vrijdagavond 4 maart hielden wij in het kerkje van Berkhout een groot afscheidsfeest voor Sophie. De muziek waar ze zo van hield werd er gedraaid en er werd spontaan voor haar gezongen. Sophie lag in het midden van het kerkje en allen die gekomen waren (wel 750 mensen ) zaten in een kring om haar heen. Na afloop kon eenieder iets te drinken halen en ze konden ons komen troosten en knuffelen want condoleren deden we niet aan. Dat woord zegt ons niets.
En Sophie zelf werd ook geknuffeld door velen .
Het was heerlijk dat er zoveel mensen waren gekomen voor Sophie en voor ons en wat werden we getroost en geknuffeld. We vierden het leven van onze Sophie tot diep in de nacht .

Het afscheid was zo mooi die avond dat daarna nog vele mensen bij ons aan de deur kwamen om te vertellen hoe bijzonder die avond was. Dat er zoveel liefde was en dat het afscheid zo puur was en sommige zeiden: ”Het leek wel een bruiloft ” zo mooi . Ik dacht toen: ”In de hemel vierden ze ook een bruiloftfeest en Sophie is de bruid .” Want zo staat het ook in de bijbel geschreven als je naar de hemel komt.

Nu is het bijna twee jaar geleden dat Sophie ons verliet en naar de hemel ging.
Elke dag missen we haar, vooral in de kleinste dingen, de dingen die zo normaal zijn voor eenieder. De koekjes waar ze zo van hield, de pakjes drinken, de humor, haar frikandel met appelmoes, haar gekke dansen tussen de schuifdeuren van de kamer, haar kus met een dikke lik over mijn wangen, haar was, haar lach, haar stem,
en zelfs haar scooter geluid op het pad.
Maar door dit alles ben ik dichter bij God gekomen .
De nacht dat Sophie stierf en ik later thuis in bed lag en niet slapen kon hoorde ik Sophie. Ze vertelde mij: ”Ik ben heel gelukkig, het is hier zo mooi mam. Het korte leven op aarde is van allergrootste belang, want daarin bepalen we hoe we de eeuwigheid zullen doorbrengen . Wie voor de Here Jezus kiest, gaat een heerlijkheid tegemoet ”.
Dat was Sophie haar boodschap en ik, ik moet die verder vertellen .

Liefs,
Tinne xx