Na een herseninfarct kwam moeder in het verpleeghuis Nicolaas terecht. Toen werd opnieuw een hoofdstuk afgesloten. Een geheel andere fase brak aan, vooral van zorg, voor ons allemaal.
Af en toe kwam ze in die drie en half jaar nog even met een van ons mee naar huis, met een feestdag, of zomaar op een zondag. Ze genoot altijd van de kinderen om haar heen. Ook toen ze 80 werd zouden we dat doen. Jammer dat er een virus was uitgebroken in “Lutjebroek”: moeder mocht haar verjaardag niet met ons vieren. Ze wist het goed. “Dat heb ik maar mooi gehaald”. Kort daarna overleed onze lieve mam en oma, we waren er bij. Het was goed zo.
Die dag belden we Martien Weel. Eén van ons kende hem nog van vroeger en had hem ook in zijn rol als uitvaartverzorger al eens meegemaakt. Toch word je dan even overvallen: het gaat dan allemaal zo snel. Maar Martien wilde graag ons verhaal horen, en dat geeft ruimte. De drie dochters hebben onder leiding van hem moeder zelf verzorgd en aangekleed voor haar laatste reis. Het was fijn om dit zelf te mogen doen voor haar. We hebben een eigen “plekje” ingericht in het centrum in de Breedstraat in Enkhuizen en hebben moeder er zelf heen gebracht.
Hoe anders dan bijna 30 jaar geleden met Vader. Dat werd voor je gedaan. Nu zijn we er toe gebracht het op onze manier te doen. Zoals wij het kunnen. Zoals mam het goed zou vinden.
De mis in de kerk was het afscheid. Een volle kerk. Er was nu de tijd en voorbereiding geweest om een levensgeschiedenis te vertellen, niet alleen voor moeder maar ook voor vader. Zo konden we iets goedmaken. Niet alleen de mooie dingen kregen een plek maar ook de strijd en de twijfel; waardig en met respect. De jongens hebben haar gedragen en laten zakken op haar plekje bij Pa, dat ze zelf had uitgekozen. Dit was heel indrukwekkend; alsof je haar hoorde zeggen: “doen jullie voorzichtig”. Van het eenvoudige kruis van het graf van vader hebben we een klein kruisje op hun nieuwe gezamenlijke steen gezet.
We zijn blij met de manier waarop we dit voor haar, voor vader, met elkaar en voor elkaar gedaan hebben. Martien heeft ons daarbij geholpen, ieder zijn inbreng laten geven, soms een grens over laten gaan, maar zonder aan te dringen.
Na twee weken hadden we nog een nagesprek., Napraten, hoe alles gegaan was, hoe het nu met ons ging: we hebben goed gedaan, de cirkel gesloten. Natuurlijk missen we mam, en de kleinkinderen hun oma, heel erg, maar we weten zeker, ze is in Liefde Wedergekeerd.