Jenny Singer – Valk

† 5 september 2011, ze is 85 jaar geworden.

Mijn moeder was niet bang om te sterven, ze was er namelijk van overtuigd dat er een leven is na de dood. Ze zei dat ze er naar uit keek om Harmen (haar zoon)  en Piet (haar man)  weer te zien. Maar ook al zag ze niet op tegen de dood, ze heeft  haar leven tot het eind geleefd en er volop van genoten. Ze gaf de moed niet op, bleef altijd positief. Pas toen de arts zei dat ze een zeer agressieve  en snelgroeiende vorm van kanker had, en dat door behandeling haar leven met een paar maanden verlengd  kon worden, heeft ze de beslissing genomen om niet tot behandeling over te gaan. Wij, haar kinderen, waren het helemaal met haar beslissing eens.

Na het overlijden van vader heeft moeder opgeschreven hoe ze haar uitvaart wenste. Mijn moeder had de wens te kennen gegeven dat ze graag een beschilderde kist wilde. En een zelf ontworpen rouwkaart, en ik moest dat doen. ‘Dat is wel heel veel werk, mam, als ik het deksel en de kaart doe en je vier kleinkinderen ieder een kant van de kist? Is dat een idee? Ze vond het geweldig. Dus tijdens haar verblijf in het ziekenhuis werd er flink geschilderd aan de kist, die in het huis van ‘omie’ stond en het was gek genoeg gezellig. Er werden foto’s gemaakt van de beschilderingen op de kist zodat ze kon zien hoe het werd. En wat vond ze het mooi en wat was ze trots op ons. Toch een bijzondere wens voor iemand van 85! Vanuit het ziekenhuis is ze verhuisd naar het Hospice.  Waar ze ontzettend heeft genoten van de prima verzorging, maar vooral van alle aandacht. Opeens kwam toch het moment dat moeder Jenny minder werd, al heeft dat achteraf gelukkig maar 2 dagen geduurd. De dag voor haar overlijden hebben we nog heel gezellig zitten kletsen en vooral gelachen samen. Dat is nu een mooie herinnering. De nacht van haar overlijden zijn mijn schoonzus Alie  en ik bij haar gebleven. We zeiden. ‘Het is goed, ga maar’, en ze ging. Alie en ik hebben haar onder leiding van Martien gewassen en aangekleed. Ze zag er zo mooi uit.

Tijdens de condoleance konden de mensen om de kist heen lopen en vertelden de kleinkinderen wie de schilderingen gemaakt hadden en wat ze betekenden. Voor de kist gesloten werd, hebben wij allemaal een laatste groet op de binnenkant van het deksel geschreven. Op de kist zaten grote beschilderde vlinders, waarvan we er allemaal één als aandenken mee naar huis hebben genomen.

Ontzettend veel positieve reacties hebben wij gekregen over de kist als zowel over  de kaart. Maar wat toch het mooiste was om te horen was dat mijn moeder geliefd was en voor veel mensen iets heeft betekend. Mede door die gesprekken is het gemis gemakkelijker te dragen, en natuurlijk doordat we weten dat moeder Jenny nu weer bij Harmen en vader Piet is.

Tilly Morsch-Singer